Η «Μήδεια του Ευριπίδη» επιφυλάσσει ιδιαίτερο ρόλο για τους χαρακτήρες που προέρχονται από τα ταπεινότερα κοινωνικά στρώματα (την Τροφό, τον Παιδαγωγό, τον χορό). Οι απλοί άνθρωποι του έργου είναι γενικά εκείνοι που δημιουργούν κλίμα συμπάθειας και κατανόησης για την ξένη γυναίκα από την Κολχίδα, την οποία έχει προδώσει ο άνδρας της και η οποία έχει κάθε δικαίωμα να οργίζεται και να επικαλείται τους θεούς της εκδίκησης, ακόμη και τον ίδιο τον Δία, τον προστάτη των όρκων.
Αυτή η συμπάθεια — αν και δεν λείπουν τα στοιχεία, στα λόγια της Τροφού ειδικά, που να προετοιμάζουν τον θεατή για ό,τι θα ακολουθήσει — διατηρείται μέχρι και τη στιγμή της παιδοκτονίας και δεν εκλείπει εντελώς ακόμη και μετά την τρομερή αυτή πράξη της απόλυτης, σαρωτικής εκδίκησης. Οι απλοί άνθρωποι, με άλλα λόγια, οι πιο συμπαθείς χαρακτήρες του έργου, εξυπηρετούν το δραματικό σχέδιο του Ευριπίδη εμποδίζοντας τις εύκολες ηθικές κρίσεις και τα βιαστικά, μονόπλευρα και μονοσήμαντα συμπεράσματα για τα τεκταινόμενα επί σκηνής.
Στην αρχή της τραγωδίας, όπου κυριαρχούν οι χαρακτήρες της Τροφού και του Παιδαγωγού, τα συναισθήματα των θεατών έναντι της Μήδειας είναι εκκρεμές που ταλαντώνεται συνεχώς ανάμεσα στη συμπάθεια και την αγωνία, την κατανόηση και την αμηχανία, τον ἔλεον και τον φόβον. Στην προλογική ρήση της Τροφού, οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με μια εντελώς ξεκάθαρη υπόθεση αδικίας (26) και προδοσίας (προδούς, 17): η Μήδεια, που τόσα έκανε για τον Ιάσονα, κείται τώρα ατιμασμένη από τον άνδρα της, ο οποίος προτίμησε, προφανώς για λόγους ιδιοτελείς, την κόρη του βασιλιά της νέας του πατρίδας. Στο πρώτο μέρος του λόγου της ειδικά (1-23), η Τροφός χρησιμοποιεί φορτισμένη, οργισμένη γλώσσα κατά του Ιάσονα, ανάλογη με αυτήν που θα χρησιμοποιήσουν κατόπιν οι γυναίκες του χορού: ὅρκοι, πίστις, φιλία είναι όροι που ανακαλούν ιερά συμβόλαια και ηθικές αρχές θεωρητικά απαράβατες, τις οποίες όμως ο Ιάσονας έχει ξεδιάντροπα καταπατήσει. Η Μήδεια μαρτύρεται τους θεούς: τέτοια αναφορά στη θεϊκή δικαιοσύνη μπορεί να γίνει μόνο από θέση απόλυτης ηθικής ισχύος.
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
