Η αρχαία ελληνική κωμωδία υπήρξε είδος ιδιαίτερα πολυσχιδές: από την πρώτη επίσημη είσοδό της στους δραματικούς αγώνες των Μεγάλων Διονυσίων (486 π.Χ.) μέχρι και το δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., τα ύστερα χρόνια, δηλαδή, της «Μέσης» λεγόμενης Κωμωδίας, οπότε αρχίζει να τυποποιείται και να διαμορφώνει μια λίγο-πολύ σταθερή ειδολογική φυσιογνωμία, η κωμωδία παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία τόσο στο επίπεδο του περιεχομένου και της πλοκής όσο και στο επίπεδο του register (της υφολογικής ποικιλίας).
Αναφορικά με το πρώτο σημείο, η κωμωδία του 5ου αιώνα, η «Παλαιά» ή «Αρχαία» λεγόμενη, παρουσίαζε τρεις τουλάχιστον διαφορετικούς αφηγηματικούς τύπους: την πολιτική, τη μυθολογική και την αστική κωμωδία, οι οποίοι μπορούσαν να διασταυρωθούν και να συνδυαστούν (ο Διονυσαλέξανδρος του Κρατίνου, π.χ., αποτελεί υβρίδιο μυθολογικής και πολιτικής κωμωδίας). Και στο επίπεδο, όμως, του ύφους, η κωμωδία του 5ου αιώνα παρουσίαζε μεγάλες εσωτερικές διακυμάνσεις, απολύτως συνειδητές και προγραμματικές.
ΤΡΕΙΣ ΤΥΠΟΙ ΚΩΜΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 5Ο ΑΙΩΝΑ
Πρωτίστως, όπως είπαμε, η Κωμωδία κατά τον 5ο αιώνα είναι πολυμορφική ως προς το περιεχόμενο και τους τύπους των πλοκών της. Αυτό όμως δεν είναι εμφανές εκ πρώτης όψεως, επειδή κρίνουμε με γνώμονα τον Αριστοφάνη, άρα χρειάζεται προσοχή.
Κατά το τελευταίο τρίτο του 5ου αιώνα, δηλαδή την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.), φαίνεται να κυριαρχεί στο θεατρικό στερέωμα η πολιτική κωμωδία — υπο-είδος (subgenre) της Παλαιάς Κωμωδίας, στο οποίο ανήκουν οι περισσότερες από τις σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη (ο τελευταίος γράφει εννιά από τα έντεκα έργα που έχουμε στη διάθεσή μας κατά την εικοσαετία 425-405 π.Χ.), καθώς και πολλά από τα αποσπασματικώς σωζόμενα κείμενα των μεγάλων συγχρόνων του (του Κρατίνου, του Εύπολι, του Φερεκράτη, του Πλάτωνα κλπ).
Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
