Του Νίκου Τσούλια
Η ΟΛΜΕ για το μισθούς και τις συντάξεις των καθηγητών…
η ΟΛΜΕ για την αξιολόγηση…
η ΟΛΜΕ για τις αλλαγές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο…
η ΟΛΜΕ για τους διορισμούς και για τους αναπληρωτές…
η ΟΛΜΕ για τις αναθέσεις των μαθημάτων…
η ΟΛΜΕ για την επαγγελματική εκπαίδευση…
η ΟΛΜΕ για το σύστημα πρόσβασης των μαθητών…
Όχι, μην ξαφνιάζεστε. Δεν υπάρχει καμιά θέση της ΟΛΜΕ για όλα αυτά ούτε για τα τόσα και τόσα που συμβαίνουν στην εκπαίδευση. Υπάρχουν μόνο οι απόψεις των παρατάξεων. Έτσι, είδαμε για μια ακόμα φορά όλες τις παρατάξεις που υπάρχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΜΕ να υπερασπίζονται με πάθος της θέσεις τους για την επιλογή των Διευθυντών και να κατηγορούν τις άλλες. Αλλά η ίδια η ΟΛΜΕ είναι μια φαντασίωση, μια μαγική εικόνα!
Η ΟΛΜΕ δεν υπάρχει πουθενά. Ή μάλλον στο ερώτημα: «πού είναι η ΟΛΜΕ», μόνο μια απάντηση μπορεί να δοθεί: στην Ερμού και Κορνάρου 2, μόνο μια απάντηση για το πού είναι τα γραφεία της ΟΛΜΕ. Τίποτα άλλο… Ζούμε σε εποχές εικονικού συνδικαλισμού, μη συνδικαλισμού! Η ΟΛΜΕ βγάζει ανακοινώσεις για τις κάρτες των θεάτρων, για τις παιδικές κατασκηνώσεις κλπ, μόνο για ό,τι μπορούν να χειριστούν οι υπάλληλοι της ΟΛΜΕ.
Και το ερώτημα είναι απλό. Για ποιο λόγο μάχονται τόσο δυνατά και αγωνίζονται με περισσό πάθος οι παρατάξεις του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για να εκλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνέδρους για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ; Τι να τους κάνουν; Να βγάλουν περισσότερα μέλη στο Δ.Σ.; Και για ποιο λόγο, ποιο είναι το «παρακάτω»;
Υπάρχει κάτι πέραν τούτου ή είναι αυτοσκοπός οι έδρες που θα πάρουν οι παρατάξεις στο Δ.Σ., και θα τα ξαναπούμε πάλι στο επόμενο Συνέδριο μετά από δύο χρόνια; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της εκλογής του Δ.Σ., αν το μόνο όφελος είναι οι αποσπάσεις των μελών από το σχολείο τους και μια «ελευθερία κινήσεων» για την προάσπιση των παραταξιακών θέσεων;
Μήπως ανοίγουν το δρόμο για μη ενιαία συνδικάτα, αφού έτσι κι αλλιώς μια συγκατοίκηση παρατάξεων και μόνο έχουμε στην ΟΛΜΕ; Μήπως προτείνουν την αντίληψη της ιδεολογικής καθαρότητας και της παραταξιακής αυτοαναφοράς, όπως την επέλεξε το ΠΑΜΕ, και απλώς η συγκατοίκηση στα γραφεία της ΟΛΜΕ είναι αναγκαία μόνο για κάποια τεχνικά συνδικαλιστικά οφέλη;
Κύριε Γαβρόγλου,
Είστε τυχερός. Εφαρμόζετε μια σκληρή μνημονιακή αντιεκπαιδευτική πολιτική και «δεν κουνιέται φύλλο». Δεν υπάρχει ούτε μια ανακοίνωση της ΟΛΜΕ για τα τόσα και τόσα που ανατρέπετε. Έχετε απέναντί σας την εκπαιδευτική κοινότητα ως μια έρημη χώρα. Η δική σας ακόρεστη δημαγωγία και η άνετη καθημερινή επικοινωνία ταιριάζει απόλυτα (διαλεκτικά θα λέγατε εσείς ως μαρξιστής) με την αλαλία και την απραξία της ΟΛΜΕ.
Απολαύστε την εξουσία χωρίς καμιά ανησυχία. Τα καταφέρατε ως αριστερά, να μην υπάρχει ούτε καν υποψία συνδικαλισμού! Αν είχατε μια ΟΛΜΕ με αποφάσεις και μια στοιχειώδη δράση, θα είχε αποδομηθεί προ πολλού η πολιτική σας αφήγηση, θα είχε εκπνεύσει η αντιμεταρρυθμιστική πολιτική σας.
Η συνδικαλιστική παράταξή σας τα κατάφερε μια χαρά. Έγινε ασπίδα προστασίας, δική σας και της συγκυβέρνησής σας ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. Η μόνη αγωνία της ήταν να μη θιγεί το αριστερό κόμμα σας και η δική σας απρόσκοπτη και απόλυτη επιτυχία στην εφαρμογή των μνημονίων, ανεξάρτητα από τη σκληρή πραγματικότητα ότι βαθαίνετε την κρίση στη χώρα μας. Όχι, εσείς μπορεί να ψηφίσατε και να εφαρμόζετε δύο και πλέον μνημόνια αλλά δεν είστε «Γερμανοτσολιάδες» – είστε απελευθερωτές!
Ούτε καν ένα άρθρο από μέλος της ΟΛΜΕ, που να στηρίζει τις θέσεις της ΟΛΜΕ δεν θα βρείτε απέναντί σας – και αυτό μοιάζει τόσο λογικό και εξηγήσιμο. Γιατί απλά δεν υπάρχουν θέσεις της ΟΛΜΕ. Δεν υπάρχει ΟΛΜΕ ούτε προεδρείο παρά μόνο τα πρόσωπα που απαρτίζουν το Δ.Σ. Φτάσαμε στο σημείο να δικαιώνουμε τη Θάτσερ, που τόνιζε το νεοφιλελεύθερο πρόταγμά της «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα».
Γιατί, πώς μπορεί να νοηθεί η έννοια του κλάδου των εκπαιδευτικών χωρίς τη συλλογικότητά του; Υπάρχει η έννοια του κλάδου των καθηγητών και των καθηγητριών των Γυμνασίων και των Λυκείων της χώρας, αφού δεν υπάρχει η κορυφαία συνδικαλιστική έκφρασή του; Υπάρχει κάποιος θεσμός που ενοποιεί τις θέσεις μας και παίρνει αποφάσεις ή είμαστε άτομα, εκπαιδευτικοί κατά μόνας;
Το πρόβλημα της ΟΛΜΕ δεν είναι κλαδικό και εκπαιδευτικό ούτε συνδικαλιστικό και πολιτικό. Είναι υπαρξιακό! Και μόνο αν το συνειδητοποιήσουμε απόλυτα, μπορούμε να θέσουμε κάποιο αρχιμήδειο σημείο για την επίλυσή του!
Έχουμε πάρει το δρόμο της ΕΦΕΕ. Και αν συνεχίσουμε για μια ακόμα διετία σ’ αυτή την πορεία, κανένας δεν θα μπορεί να προσεγγίσει το γκρίζο μέλλον των εκπαιδευτικών γιατί ακόμα δεν έχουμε δει τα τελευταία ερείπια των μνημονίων αλλά και γιατί το βασικό θεσμικό μας όργανο απλώς παρατηρεί τα γεγονότα – «βλέπει τα τρένα να περνούν»…
Και κανένας δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε γιατί συνέβη και πώς συνέβη…
