O Μένανδρος γενικά δεν πολυπαίζεται στη σύγχρονη ελληνική και την παγκόσμια σκηνή.Οι αιτίες είναι πολλές.
Πρωτίστως το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι ο Μένανδρος ήταν ο μεγάλος χαμένος της αρχαιότητας μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε το πρώτο εκτενές απόσπασμα από κωμωδία του, η λεγόμενη Membrana Petropolitana. Και πάλι, όμως, η πρώτη ακέραιη κωμωδία του Μενάνδρου, ο Δύσκολος, που κρυβόταν στην ιδιωτική συλλογή ενός Ελβετού συλλέκτη, δημοσιεύτηκε μόλις το 1959. Η Σαμία και οι Επιτρέποντες, τα άλλα δύο έργα του Μενάνδρου που συνήθως παίζονται, σώζονται περίπου κατά 80%, αλλά και πάλι απαιτούν συμπληρώσεις, προκειμένου να σταθούν στη σκηνή.
Υπάρχει όμως και κάτι πιο βαθύ: αυτού του είδους η λεπτή, αστική, ρομαντική κωμωδία, με τους καμουφλαρισμένους διακειμενικούς υπαινιγμούς στην τραγική παράδοση και την ευφυή χρήση του προσωπείου (και γενικά της ὄψεως) ως βασικής συνιστώσας της παράστασης, χάνει πολύ στη σύγχρονη μεταφορά της. Βέβαια, οι παραστάσεις ειδικά του Εύη Γαβριηλίδη απέδειξαν ότι λαμβάνοντας τις σχετικές πάντα ελευθερίες ο σκηνοθέτης μπορεί να ζωντανέψει τον Μένανδρο.
Για τις παραστάσεις του Εύη Γαβριηλίδη μπορείτε να πληροφορηθείτε αρκετά διαβάζοντας αυτό το κείμενο της συναδέλφου Καίτης Διαμαντάκου.
Για τη Νέα Κωμωδία γενικότερα μπορείτε να συμβουλευθείτε αυτό το κείμενό μας.
Διαβάστε τη συνέχεια στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
