Του Νίκου Τσούλια
Γιατί είναι μια σύμφυτη και συστατική εκπαιδευτική «επιλογή» με τη γενικότερη πολιτική του, που έχει ως βασικό στοιχείο της τη δημαγωγία. Θα μπορούσε μια λαϊκίστικη κυβερνητική πολιτική να έχει σε επιμέρους πεδία της μια πολιτική ευθύνης και ορθολογισμού, σύνεσης και ουσίας;
Γιατί, θέλοντας να εμφανίσει τη δική του πρόταση ως αναγκαία καταστρέφει την υπάρχουσα κατάσταση. Για να φτιάξεις το καινούργιο πρέπει να αποδομηθεί το παλιό και μάλιστα να φανεί ότι το παλιό είναι καταστροφικό και επομένως είναι απαραίτητη η αντικατάστασή του.
Για να μη φανεί ότι υποτάσσεται στα μνημόνια και στις δεσμεύσεις τους, πεδίο απόλυτης συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής, επιχειρεί να ανοίξει εκπαιδευτική ατζέντα με εκείνα τα θέματα, στα οποία θα υπάρχει αντιπαράθεση με τη Ν.Δ.
Γιατί δεν έχει σχέδιο και αυτοσχεδιάζει. Και τι δεν έχουν πει οι κατά καιρούς Υπουργοί του; Με κάλυμμα το πυκνό νεφέλωμα της δημαγωγίας – που είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της συνολικής κυβερνητικής πολιτικής – υπόσχεται τα πάντα σε ό,τι ακούγεται εύκολο και δήθεν λυτρωτικό:
· Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι καταπιεστικό και επομένως πρέπει να χαλαρώσει.
· Να εισάγονται όλοι και όλες στα πανεπιστήμια και επομένως δεν χρειάζονται Πανελλαδικές εξετάσεις.
· Να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια με το βαθμό του απολυτηρίου του λυκείου και επομένως πρέπει να περιμένουμε πότε θα διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες (…), γιατί η ιδέα που παίχτηκε επί τούτου και για κάποιο διάστημα – το εθνικό απολυτήριο – «καίει» πολύ, και πάντως συγκρούεται με τη βασική υποκουλτούρα της δημαγωγίας και της χαλάρωσης.
· Οι γονείς πληρώνουν πολλά χρήματα για τα φροντιστήρια «η κάθε φουρνιά μαθητών που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις κοστίζει στις οικογένειες 2 δισ. ευρώ» και επομένως …ας κάνουμε το λύκειο φροντιστήριο – μετατρέποντας την Γ΄ λυκείου κυριολεκτικά σε φροντιστηριακή τάξη.
Αρκετά από αυτά είναι αντιπαραθετικά μεταξύ τους και δεν μπορούν να συνυπάρχουν ως στοιχεία ερμηνείας. Αλλά αυτή η αντίφαση δεν είναι αντίφαση της όποιας ανάλυσης αλλά της ίδιας της πολιτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ας δούμε άλλωστε τη στάση του στην οικονομική πολιτική – που είναι το κύριο πεδίο της όλης εικόνας αυτού του κόμματος – και πιο συγκεκριμένα στο θέμα των επενδύσεων. Εδώ έχουμε διαρκείς παλινωδίες, αντιθέσεις και αντιφάσεις που απορρέουν από δύο συγκρουόμενες πολιτικές σκέψεις, εκείνης του κρατισμού, του δογματισμού και της δράσης κατά του κεφαλαίου και των αγορών (!) και εκείνης της κυβερνητικής αναγκαστικής επιλογής διευκόλυνσης εισαγωγής κεφαλαίων για να αρθεί το αδιέξοδο της κρίσης.
Και για να επανέλθουμε στο εκπαιδευτικό σκηνικό, είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι η εκπαιδευτική πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει τελματώσει τα σχολεία. Η περίφημη κανονικότητα του κ. Γαβρόγλου αποδείχτηκε ως το πιο φτηνό λαϊκίστικο τέχνασμα σε μια πραγματικότητα, στην οποία πολλοί μαθητές των ΕΠΑ.Λ. βρίσκονται στον αέρα – ενώ αρκετοί εγκαταλείπουν την επαγγελματική εκπαίδευση και κινούνται προς τις δομές της Κατάρτισης – και οι μαθητές των Γενικών Λυκείων και των Γυμνασίων έχουν ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς ακόμα και στα μαθήματα των Προσανατολισμών!
Το στοιχείο που στόμωσε και που – κατά τη γνώμη μου – έληξε οριστικά την απόπειρα και της θεσμικής διάλυσης της εκπαίδευσης – πέραν της διάλυσης της τρέχουσας λειτουργικής όψης της – είναι το «τερατούργημα του Γενικού Λυκείου» που εμφανίστηκε ως λύτρωση, και πιο συγκεκριμένα σε δύο σημεία: στην πλήρη αποσάθρωση του λυκείου με την μετατροπή της Γ΄ Τάξης από σχολική τάξη σε προπαρασκευαστικό έτος και στην εισαγωγή Πανελλαδικών εξετάσεων και στη μέση της χρονιάς!
Εδώ σ’ αυτά τα σημεία εμφανίστηκε με αρκετή καθυστέρηση και η συνδικαλιστική παράταξη των εκπαιδευτικών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η οποία κινούμενη σε μια ιδεολογική αντίληψη του τύπου «μην πειράζετε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., γιατί είναι αριστερό κόμμα» (…) δεν λειτούργησε εξ αρχής με βάση τις δικές της πάγιες θέσεις και όταν διαπίστωσε ότι μέσα στους εκπαιδευτικούς υπάρχει κλίμα πλήρους αντίθεσης, δημοσιοποίησε και τη δική της αντίθεση.
Και τώρα τι; Είχαμε τονίσει σε προηγούμενο άρθρο, το «Αντίο κ. Γαβρόγλου!», ότι η πρόταση για το λύκειο που έδωσε το Υπουργείο Παιδείας θα σήμαινε και το τέλος της «σωτήριας πολιτικής του», γιατί ήταν και είναι μια πρόταση, που διαλύει πλήρως το λύκειο αφού του αφαιρεί την Α΄ τάξη εντάσσοντάς την ουσιαστικά στη γυμνασιακή βαθμίδα και την Γ΄ τάξη που τη θυσιάζει στο βωμό του συστήματος πρόσβασης.
Έτσι, ο Υπουργός μας το επόμενο διάστημα θα κινείται ως σχολιαστής των εκπαιδευτικών πραγμάτων – παίρνοντας δηλαδή τη θέση δημοσιογράφου – και θα κάνει παρατηρήσεις και σχόλια για κάθε εκπαιδευτικό ζήτημα ή και για υποψία εκπαιδευτικού ζητήματος, ενώ ταυτόχρονα έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζει και τη δικαιολογία που θα χρησιμοποιήσει εν καιρώ (όταν θα διαφανεί πλήρως ότι κατέπεσε η απόπειρα της «μεταρρύθμισής του»), που είναι ότι τον πολέμησαν τα «συντεχνιακά συμφέροντα»!
Αυτός είναι ο μαγικός κόσμος της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ και του προοδευτικού Υπουργείου Παιδείας!
