Στις διπλωματικές επαφές για το όνομα του γειτονικού κρατιδίου έχουν γίνει σαφή ορισμένα δεδομένα. Οι Σκοπιανοί «καίγονται» να ενταχθούν στους διεθνείς οργανισμούς και ως αντάλλαγμα δίνουν τα ονόματα ενός δρόμου και ενός αεροδρομίου. Από την άλλη, η ελληνική πλευρά, μάλλον ανεξήγητα, επείγεται να λύσει ένα πρόβλημα που δεν είναι δικό της κάνοντας εκπτώσεις. «Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα» δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας που αργότερα προσέθεσε και τη βεβαιότητά του (!) για λύση μέχρι το καλοκαίρι! Με δεδομένο ότι οι Σκοπιανοί δεν διαθέτουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την αλλαγή του συντάγματός τους, το πρόβλημα δείχνει ότι θα συρθεί στην απαράδεκτη για τα ελληνικά συμφέροντα «μέθοδο των δόσεων».
Λύση με «δόσεις» προέβλεπε και η περίφημη Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 που ρύθμιζε και τις αλυτρωτικές επιδιώξεις των Σκοπιανών. Με τη Συμφωνία αυτή η Ελλάδα παραχώρησε το «ΠΓΔΜακεδονίας» και οι Σκοπιανοί έδωσαν υποσχέσεις για τον αλυτρωτισμό. Υποσχέσεις που δεν τήρησαν ποτέ! Αυτή είναι και η αιτία που η Ενδιάμεση Συμφωνία απέτυχε να λύσει το πρόβλημα και ο μόνος λόγος που εξακολουθεί να ισχύει σήμερα είναι επειδή δεν την έχει καταγγείλει η Ελλάδα. Και όμως αυτή η συμφωνία χρησιμοποιείται σήμερα ως επιχείρημα για την παραχώρηση της σύνθετης ονομασίας. Επειδή δηλαδή δεχθήκαμε τότε να υπάρχει το όνομα της Μακεδονίας στο προσωρινό όνομα των Σκοπίων, είμαστε, λένε, υποχρεωμένοι να το δεχθούμε και σήμερα. Παραβλέπουν όμως ότι οι Σκοπιανοί παραβιάζουν τη Συμφωνία, συστηματικά και επανειλημμένα, εδώ και 23 χρόνια εγείροντας αξιώσεις διαμετρικά αντίθετες με τις δεσμεύσεις τους.
Λέγεται ότι η σημερινή συγκυρία αποτελεί «ευκαιρία», διότι στην ηγεσία των γειτόνων υπάρχει μια κυβέρνηση «μετριοπαθής» και «διαλλακτική». Το πόσο διαλλακτική είναι βέβαια έχει διαφανεί από τη μέρα που ο Σκοπιανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι επιτρέπει και στους Έλληνες, αν το επιθυμούν, να θεωρούν τους Μακεδόνες προγόνους τους! Ο «μετριοπαθής» κύριος Ζάεφ μάς δίνει την… άδεια να νιώθουμε κι εμείς οι Έλληνες περήφανοι για τους δικούς του (!) προγόνους. Την ίδια στιγμή, οι διπλωμάτες των Σκοπίων δηλώνουν ανυποχώρητοι στα θέματα της – κατά τη δική τους θεώρηση – «μακεδονικής εθνικότητας», της «μακεδονικής ταυτότητας», της «μακεδονικής ιθαγένειας» και της «μακεδονικής γλώσσας». Σήμερα στα σχολεία των Σκοπίων διδάσκεται ως τοπική ιστορία η μισή ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας και ολόκληρη η μεσαιωνική ιστορία της Βουλγαρίας, ενώ οι σχολικοί χάρτες απεικονίζουν την ενιαία «Μακεδονία» να εκτείνεται μέχρι τη Θεσσαλία! Πρόσφατα ο Σκοπιανός υπουργός Εξωτερικών μίλησε για «πολίτες στην Ελλάδα που αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες»! Για όσους δεν κατάλαβαν, μίλησε για… «αλύτρωτους αδελφούς» που «καταπιέζονται» από το ελληνικό κράτος! Και ενώ όλα τα παραπάνω αποτελούν τον ορισμό του αλυτρωτισμού, εμείς εδώ στην Ελλάδα θεωρούμε τη σημερινή ηγεσία των Σκοπίων «μετριοπαθή» και «διαλλακτική».
Μόνο γέλιο προκαλεί η σκέψη ότι τα Σκόπια αποτελούν απειλή για την Ελλάδα. Στη σημερινή τους κατάσταση δεν αποτελούν ούτε καν φυσιολογικό κράτος. Αλλά στο μακρινό μέλλον κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα γίνουν απειλή, ειδικά αν διαθέτουν και την υποστήριξη μιας ή περισσότερων ισχυρών δυνάμεων. Στο παρόν το μικρό αυτό κράτος «απειλεί» την Ελλάδα μόνο υπαρξιακά, εφόσον επιχειρεί να «κατασκευάσει» για τον εαυτό του μια ταυτότητα κλέβοντας ένα μέρος της ελληνικής ιστορίας με τρόπο ακραία αυθαίρετο και παρανοϊκό. Τόσο παρανοϊκό που για δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις παρέμεναν αδρανείς θεωρώντας ότι οι γελοίοι ισχυρισμοί των γειτόνων δεν θα έβρισκαν ποτέ απήχηση στα σοβαρά κράτη της Δύσης.
Αλλά η εκτίμηση αυτή δεν δικαιώθηκε και μετά από οκτώ χρόνια οικονομικών και κοινωνικών ταπεινώσεων οι Έλληνες νιώθουν ότι το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει ούτε την ικανότητα ούτε την αξιοπιστία να διαχειριστεί τα σοβαρά κοινωνικά και εθνικά προβλήματα του τόπου. Βλέπουν ότι μετά τα κοινωνικά και οικονομικά τους δικαιώματα σήμερα στοχοποιούνται τα εθνικά και τα πολιτισμικά. Για τους φόρους οι Έλληνες δεν βγήκαν στους δρόμους. Για τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων δεν βγήκαν στους δρόμους. Για την ανεργία δεν βγήκαν στους δρόμους. Για τις αναποτελεσματικές πολιτικές δεν βγήκαν στους δρόμους. Αλλά για την πατρίδα βγαίνουν στους δρόμους. Όχι από αντίδραση απέναντι στους αδύναμους γείτονες που εντελώς παρανοϊκά επιβουλεύονται την ιστορία και την ταυτότητά μας, αλλά για να διαμαρτυρηθούν απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία και δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που θα φέρουν οι λανθασμένες αποφάσεις του στις μελλοντικές γενεές.
Πολύ περισσότερο όμως οι Έλληνες αντιδρούν, διότι διαπιστώνουν ότι ένα σοβαρό ζήτημα για τη χώρα, αντί να αντιμετωπίζεται με πολιτικό ρεαλισμό, αντιμετωπίζεται με μοιρολατρία, ηττοπάθεια και μικροκομματική σκοπιμότητα, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο τις ανησυχίες σε μια εποχή που ο βαλκανικός εθνικισμός έχει αναβιώσει υπό τις ευλογίες των Τούρκων και λοιπών Δυνάμεων. Μετά το Αιγαίο και τη Θράκη οι Έλληνες βγαίνουν στον δρόμο, διότι βλέπουν ότι πλησιάζει η μέρα που θα «γκριζάρουν» η Μακεδονία και η Ήπειρος. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από πολίτες που διαθέτουν μεγαλύτερη ιστορική διορατικότητα και συνείδηση ευθύνης από την πολιτική τους ηγεσία. Ειδικά όταν ακούν τον διαμεσολαβητή Νίμιτς να λέει ότι η ελληνική πλευρά αδιαφορεί για το κρίσιμο ζήτημα της ταυτότητας του γειτονικού λαού, οι ανησυχίες επιτείνονται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι παράξενο που κουβέντες όπως «πατριωτική ευθύνη», «εξυπηρέτηση εθνικών συμφερόντων» και «σταθερότητα στα Βαλκάνια», που επικαλούνται όσοι διαχειρίζονται το ζήτημα, ακούγονται σαν λόγια κενά περιεχομένου.
Τι σημασία έχει που περισσότερες από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία»; Μέχρι να βρεθεί ένα όνομα γι’ αυτό το «ανώνυμο» κράτος, κάθε χώρα του πλανήτη δικαιούται να το αποκαλεί όπως θέλει. Όταν όμως γίνουν τα «βαφτίσια» – στα οποία τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει μόνο η Ελλάδα, διότι μόνο η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις, αν οι γείτονες δεν απομακρυνθούν από τον παρανοϊκό αλυτρωτισμό τους – τότε ολόκληρος ο πλανήτης θα αποκαλεί τα Σκόπια με το νέο όνομα που θα εγκρίνει η Ελλάδα. Η χώρα μας κρατά το κλειδί (veto) της ένταξης των Σκοπιανών σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και οφείλει να το χρησιμοποιήσει, για να πετύχει όλους τους εθνικούς στόχους μηδενός εξαιρουμένου. Αν τα Σκόπια ενταχθούν στους οργανισμούς χωρίς να διασφαλιστούν πρώτα τα ελληνικά συμφέροντα, η Ελλάδα δεν θα έχει πλέον κανένα μέσο πίεσης. Μια από αυτές τις προϋποθέσεις είναι ασφαλώς και το όνομα που δεν πρέπει να περιέχει τον όρο «Μακεδονία».
Οι ωραιοποιημένες αφηγήσεις για τις διαθέσεις των Σκοπιανών μάλλον δεν πείθουν τους υποψιασμένους πολίτες. Διότι απέναντι στην παράνοια δεν δικαιολογείται κανένας συμβιβασμός. Απέναντι στην παραχάραξη δεν επιτρέπεται καμία υποχώρηση. Απέναντι σε φαντασιακές αμφισβητήσεις δεν γίνεται αποδεκτή καμία παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων. Διότι τα συντάγματα και τα σχολικά βιβλία μπορούν σήμερα να αλλάξουν, προσωρινά, ως ένδειξη συνεργασίας, αλλά ο πραγματικός αλυτρωτισμός εξακολουθεί να υπάρχει στη συνείδηση των ανθρώπων και στην ανάγκη τους να πιστεύουν ότι είναι κάτι που δεν είναι. Αν κάποια πλευρά οφείλει να δώσει δείγματα καλής θέλησης, αυτή είναι η πλευρά των Σκοπίων και όχι η Ελλάδα. Διότι τα Σκόπια έχουν ιστορικές και πολιτισμικές, που νομοτελειακά θα γίνουν και εδαφικές, διεκδικήσεις απέναντι στη χώρα μας, ενώ η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε από τα Σκόπια. Η γενιά μας δεν έχει κανένα δικαίωμα να φορτώσει στα παιδιά και στα εγγόνια της ένα πρόβλημα που δεν είναι καν ελληνικό και για το οποίο δεν ευθύνονται οι Έλληνες. Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα. Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες της χώρας έχουν υποχρέωση να προστατεύσουν τα δικαιώματά της. Αν δεν μπορούν, πρέπει να αντικατασταθούν με ικανότερους που θα κάνουν τη δουλειά καλύτερα.
