Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού
Είναι ανατριχιαστικά, πραγματικά, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με το έγκλημα της Ρόδου που συγκλονίζει τη χώρα μας τις τελευταίες ημέρες… Διαβάζοντας καθημερινά όσα νέα στοιχεία εμφανίζονται για την υπόθεση, ξεκινάς νοιώθοντας αποτροπιασμό για το έγκλημα και καταλήγεις να αναρωτιέσαι γιατί άραγε η σύγχρονη ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία τόσο
βαθιά κρίση που χαρακτηρίζει όχι μόνο βασικούς θεσμούς του κράτους, αλλά την ίδια την έννοια «άνθρωπος».
«Ήμουν στο δωμάτιο με την Ελένη. Όταν σηκώθηκα να βάλω δυο ποτήρια βότκα ο φίλος μου άρχισε να την χτυπά με μπουνιές. Της έριξε μία στο σαγόνι και λιποθύμησε. Την έπιασε κεφαλοκλείδωμα και την χτυπούσε στο κεφάλι με τρόπο που μπορούσε να την σκοτώσει. Πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα και πήγα στο άλλο δωμάτιο. Άκουγα την Ελένη να φωνάζει βοήθεια. Δεν κάλεσα για βοήθεια, σάστισα. Ήταν η κακιά στιγμή. Κάποια στιγμή πήρε μαχαίρι και μου είπε, θα την πληρώνουμε χρυσή. Μην την σκοτώνεις του είπα. Είδα ότι την τρύπαγε στο λαιμό. Είχε αίματα παντού, τοίχους, κρεβάτι»…
«Είπαμε να την πάμε νοσοκομείο. Οδήγησε κι εγώ έκατσα πίσω, η Ελένη μπροστά. Κατάλαβα ότι δεν πάμε προς τη Ρόδο. Του χτύπησα το αμάξι από πίσω και του λέω «πού πας;». Ξύπνησε μετά η Ελένη και έλεγε θα σας πάω στην αστυνομία, θα σας βρει ο πατέρας μου. «Θα το τελειώσω εδώ, θα με πάει φυλακή», μου είπε ο φίλος μου. Την έβγαλε μόνος του. Έκατσα στη θέση του συνοδηγού και δεν κοίταξα. Δεν είχα δύναμη να αντιδράσω. Όταν γυρίσαμε σπίτι μου είπε «καθάριζε». Πετάξαμε τα πράγματα στην παραλία στο ίδιο σημείο. Μου είπε θα με σκοτώσει όταν γυρνούσαμε στη Ρόδο. Έπρεπε να θυσιάσω τη ζωή μου για να τη σώσω. Θα έχω μια ζωή τύψεις που δεν το έκανα».
Τα παραπάνω αποτελούν μερικά από τα όσα φέρονται να είπαν στις Αρχές οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία στη Ρόδο. Αυτά και πολλά ακόμη αποσπάσματα, άρθρα και διάφορα πάνελ αυτές τις ημέρες αποτελούν την αφορμή ώστε να γίνεται ο κακός χαμός με σχολιαστές υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής, της αυτοδικίας, του εγκλεισμού των κοριτσιών στα σπίτια και άλλα πόσα που αν αναφερθούν θα χρειαστούμε σελίδες ολόκληρες.
Επιχειρούμε να σχολιάσουμε τα ασχολίαστα. Ουσιαστικά μοιραζόμαστε όλοι τις ενοχές γι’ αυτά που έχουμε αφήσει να γίνονται γύρω μας και δεν τολμάμε να σταματήσουμε. Το «μέτρον άριστον» το έχουμε χάσει και πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, μικροί – μεγάλοι. Τιμάς τη μνήμη ενός αδικοχαμένου νέου ανθρώπου όταν η θυσία του γίνεται αφορμή για να αλλάξεις τον κατηφορικό δρόμο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ας γίνει αυτό το τραγικό έγκλημα ένα μάθημα για το πώς ζούμε, πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, πώς τα προετοιμάζουμε για να γίνουν υγιή μέλη της κοινωνίας και πώς τα διδάσκουμε να αυτοπροστατεύονται από κάθε είδους κακές τάσεις και επιρροές.
Η ελληνική δικαιοσύνη πρέπει να πάρει τον φόνο αυτόν πολύ σοβαρά. Να επιβάλει τις ποινές που αρμόζουν στη σοβαρότητα και τη σκληρότητα του εγκλήματος. Όχι για λόγους εκδίκησης… Για λόγους ανθρωπιάς και ηθικής τάξης πρωτίστως…
Είναι αλήθεια ότι η αυτοδικία δεν θα έπρεπε να είναι λύση και πρέπει να τιμωρείται αλλά πρέπει να σκεφτούμε και τους λόγους που η ελληνική κοινωνία την υποστηρίζει. Ίσως γιατί βλέπουμε καθημερινά κοινούς εγκληματίες να μην τιμωρούνται από το κράτος, τρομοκράτες που υποτίθεται έχουν δικαστεί ισόβια να αιτούνται αποφυλάκιση (και να είχαν ήδη αποφυλακιστεί αν θύματά τους δεν ήταν και Αμερικανοί πολίτες), πολιτικοί που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα να συνεχίζουν τη ζωή τους εκτός φυλακής και ο λαός να πληρώνει ΕΝΦΙΑ κλπ. Αν το ίδιο το δικαστικό σύστημα ήταν άφθαρτο, τα περιστατικά αυτά θα ήταν μεμονωμένα και θα τιμωρούνταν και αναλόγως…
Όταν όμως έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία προβλημάτων, ηθικής κατάπτωσης, αγάπης για την καλοπέραση, όπου το εύκολο χρήμα γίνεται νούμερο ένα στόχος και ψάχνουμε εναγωνίως τον τρόπο να μην κουραστούμε, να αποκτήσουμε όσα θέλουμε δίχως να κοπιάσουμε φταίμε όλοι μας για την κοινωνική σήψη που αποτελεί χαρακτηριστικό των καιρών. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι μας όμως έχουμε ευθύνη… Κι ας μην το παραδεχόμαστε… Κι ας βγάζουμε μονίμως την ουρά μας απ’ έξω… Κι ας αποτελούμε τους κριτές των άλλων σε σταθερή βάση ξεχνώντας να κάνουμε την αυτοκριτική μας…
Εύχομαι ολόψυχα η Ελένη να γίνει σύμβολο αναγέννησης της κοινωνίας μας. Να ξεκινήσουμε από την αρχή με παιδεία, καλλιέργεια και καθοδήγηση της νεολαίας μας στο σωστό δρόμο. Όπου χρειάζεται και αυστηρότητα ή ακόμα και τρόποι φραγής διαδικτυακών σκουπιδιών. Να εντάξουμε την καλοσύνη στις ζωές μας, να καταργήσουμε την αγένεια, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Μόνο έτσι μπορούμε να κρατήσουμε τη γλυκιά Ελένη για πάντα μαζί μας. Ας μετατρέψουμε αυτή την ανείπωτη τραγωδία σε ευκαιρία. Αυτή τη φορά ας μην επιλέξουμε τη σιγή. Μόνοι μας. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς ηγέτες και ιδεολογίες. Ας γίνουμε μια κοινωνία αγάπης. Μπορούμε να τα καταφέρουμε… Για την Ελένη μας. Για την Ελλάδα μας…
