Του Νίκου Τσούλια
Ναι, είναι ήρωες των καιρών μας. Αγωνίζονται να μορφώσουν, να διαπαιδαγωγήσουν,
να εκπαιδεύσουν τα παιδιά και τους νέους της χώρας μας στις πιο αντίξοες συνθήκες. Και ενώ ξέρουν πολύ καλά την ύψιστη ευθύνη τους και υπηρετούν με άμετρη προσφορά το βαρύ κοινωνικό έργο τους, συναντούν την αδιαφορία και τον εμπαιγμό της πολιτείας.
Έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά μέσα τους το πόσο σημαντικό είναι το έργο τους στην εποχή της γενικευμένης κρίσης του τόπου μας, το πόσο αναγκαία είναι η ενθάρρυνση και η εμψύχωση των μαθητών τους για να υπερβούν τις πολλαπλές δυσκολίες στο ξεκίνημα της ζωής τους: οικονομικές δυσχέρειες, οικογενειακά ακανθώδη ζητήματα, ψυχολογικά προβλήματα και κυρίως αβεβαιότητα για το μέλλον τους που στομώνει τις φιλοδοξίες τους και τα όνειρά τους.
Και ενώ καλούνται από το κοινωνικό και παιδαγωγικό καθήκον τους να ανταποκριθούν σε δύσκολα προβλήματα ακόμα και πέραν των θεσμικών ευθυνών τους – γιατί το επιτάσσει η λειτουργία των σχολείων -, ζουν το δικό τους Γολγοθά. Νέοι εκπαιδευτικοί, όπου γης και όπου χρόνου, θεωρούνται κατά γενικό κανόνα ότι είναι οι εκπαιδευτικοί που μόλις έχουν διοριστεί, που έχουν λίγα χρόνια υπηρεσίας. Αλλά στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων δεν ισχύει αυτό. Οι νέοι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους δεν είναι ούτε νέοι ούτε νέοι εκπαιδευτικοί. Είναι «νέοι εκπαιδευτικοί» γιατί δεν είναι μόνιμοι εκπαιδευτικοί αν και έχουν οι περισσότεροι πολλά χρόνια υπηρεσίας ακόμα και πέραν των 20 χρόνων. Και το πιο δραματικό, θα υπάρξουν εκπαιδευτικοί που σήμερα είναι στο σχολείο και δεν θα διοριστούν ποτέ!
Δεν υπήρξε πότε στη μεταπολεμική ιστορία μας τέτοια μαύρο σκηνικό για τους νέους εκπαιδευτικούς. Και σε παλιότερες δύσκολες εποχές αντιμετώπιζαν πολλαπλά προβλήματα (και φυσικά πάνω από όλα είχαν επιβολή ανελευθερίας της σκέψης με τη μέγγενη των πολιτικών φρονημάτων), αλλά ήταν διορισμένοι εκπαιδευτικοί. Ήξεραν ότι η ζωή τους είναι στο δημόσιο σχολείο. Σήμερα γυρίζουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, δεν είναι βέβαιοι ότι θα είναι την επόμενη χρονιά στο σχολείο αλλά είναι βέβαιο ότι ένα μέρος τους ότι δεν θα γίνει ποτέ μόνιμοι εκπαιδευτικοί!
Φεύγουν κατά κανόνα από την οικογένειά τους. Η Μαρία νηπιαγωγός αφήνει τα 3 παιδιά της (που πάνε στο Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο) με τον άντρα της στα Γιάννενα και αυτή είναι στην Κέρκυρα. Ο Νίκος από την Αθήνα κοιμάται στο αυτοκίνητό του ή σε αποθήκες στο Ρέθυμνο για να μπορεί να σπουδάσει τα δύο παιδιά του. Ο Πέτρος από την Πάτρα δεν μπορεί να παντρευτεί γιατί βλέπει ότι δεν θα ζήσει με τη γυναίκα του για πολλά χρόνια… Ιστορίες σουρεαλιστικές, ιστορίες πολλές, δράματα παιδαγωγών, παιδαγωγών που καλούνται να φωτίσουν το μέλλον της χώρας.
Είναι τραγικό. Και οι κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει ούτε καν μια μελέτη, δεν έχουν ένα σχέδιο έστω θεραπευτικής αντιμετώπισης. Πορεύονται με την αοριστολογία και με την ανυπαρξία ουσιαστικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Η δε σημερινή κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσέθεσε σ’ αυτό το μίγμα της αντιεκπαιδευτικής θεώρησης και δύο άλλα στοιχεία, τον λαϊκισμό και τον εμπαιγμό. Υποσχόταν κάθε χρόνο διορισμό 15.000 ή 20.000 χιλιάδων εκπαιδευτικών. Και ποια είναι η κατάληξη; Να διορίσει περίπου 2.500 προεκλογικά και μάλιστα ούτε έναν (1) στη γενική εκπαίδευση, και να συνεχίσει τη θρασύτητά του με διορισμούς ενός μέλλοντος που δεν τον αφορά.
Δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό. Ψηφίζει ένα σύστημα διορισμών που ακυρώνει την εκπαιδευτική διαδρομή και το σχέδιο ζωής δεκάδων χιλιάδων αναπληρωτών και αδιόριστων εκπαιδευτικών. Και το ακόμα πιο δραματικό. Δεν κάνει καν μνεία ούτε για το πώς θα αναπτυχθεί η δημόσια εκπαίδευση – που μόνο μια τέτοια πολιτική θα λύσει επαγωγικά το πρόβλημα της αδιοριστίας – ούτε και πως θα αντιμετωπιστεί η γκρίζα ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος που δεν την έχει κανένα άλλο μέρος του δημόσιου τομέα!
Οι νέοι εκπαιδευτικοί ξέρουν πολύ καλά ότι για να διαπαιδαγωγούν τους μαθητές τους να αγωνίζονται στη ζωή τους οφείλουν να αγωνίζονται οι ίδιοι στα κοινωνικά κινήματα και στους συνδικαλιστικούς τους φορείς. Ξέρουν πολύ καλά ότι μόνο η προαγωγή του δημόσιου σχολείου με όλο το πολιτισμικό κα το μορφωτικό φορτίο του μπορεί να δώσει ουσιαστική αντιμετώπιση στο πρόβλημά τους!
| Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση |
