Του Νίκου Τσούλια
Θεωρώ ότι…
Στο πιο βασικό στοιχείο (και ίσως στο μόνο…) που υπερέχει διακηρυκτικά (όμως…) ο χριστιανισμός έναντι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι η αναγωγή της Αγάπης ως πρώτιστη αξία, ως το απόλυτο αγαθό του ανθρώπου.
Αλλά ο χριστιανισμός ως ιστορική πλέον εξέλιξη δεν έχει την Αγάπη ως προμετωπίδα του. Συνδέθηκε και συνδέεται με εξουσίες και με μεσαίωνες, με χειραγωγήσεις του πνεύματος και με υποκρισίες.
Και έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μετέωρος…
Δεν είναι κοινωνός της μοναδικά ξεχωριστής ομορφιάς του αρχαιοελληνικού στοχασμού: της διαρκούς έρευνας, της κριτικής σκέψης, του κάλλους. Γιατί πολύ απλά δεν καλλιεργεί την αρχαία ελληνική γραμματεία. Δεν διαβάζει ούτε τα Ομηρικά έπη και τον Αριστοτέλη ούτε τις τραγωδίες και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους…
Δεν καλλιεργεί το αξιερώτητο, την παιδεία, τη μόρφωση, τη γνώση ως συστατικά στοιχεία της ζωής του.
Δεν είναι ούτε εραστής του κόσμου της Αγάπης, του μοναδικού αξιώματος του χριστιανισμού. Γιατί είναι αλλοτριωμένος στις επιταγές του χρήματος, των υλικών και μόνο αγαθών, του καταναλωτισμού.
…
Και περιμένουμε κάποιες ευκαιρίες, ως αναλαμπές ψυχής, για να νιώσουμε γλυκά σκιρτήματα του συναισθήματός μας και να βιώσουμε στιγμές αγάπης. Και δεν κάνουμε τη γνώση παιδεία και αγωγή αλλά τη μετατρέπουμε σε πληροφορία και ενημέρωση…
Κι όμως!
Αγάπη (του χριστιανικού μηνύματος) και Γνώση (της αρχαιοελληνικής Παιδείας) ομού, είναι το νόημα της ζωής μας, το φως που πάντα καίει και ομορφαίνει τον κόσμο και τον εαυτό μας!
