Συνέντευξη της Υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως στο Ραδιόφωνο του Σκάι 100, 3
Για τα Συμβούλια Ιδρύματος
Είμαστε στη διαδικασία νομοθέτησης σε τρία παράλληλα πεδία. Ένα από αυτά τα πεδία είναι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Στη βάση όμως ενός ενεργού διαλόγου. Αύριο έχουμε συνάντηση με το προεδρείο της Συνόδου των Πρυτάνεων, στο οποίο θα θέσουμε μια σειρά από θέματα τα οποία για εμάς είναι πολύ σημαντικά και τα οποία θα βελτιώσουν ουσιωδώς την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε αυτά περιλαμβάνεται και το θέμα της Διοίκησης. Είμαστε ανοικτοί στο διάλογο. Θεωρούμε πως τα Συμβούλια Ιδρύματος είχαν θετικά είχαν και αρνητικά. Σε μερικά πανεπιστήμια λειτουργήσαν πολύ καλά. Ήρθαν επιφανείς ακαδημαϊκοί από το εξωτερικό και συνέβαλαν καθοριστικά. Αλλά σε άλλα Πανεπιστήμια δεν δουλέψαν τόσο καλά. Για αυτό κινούμε ένα διάλογο για το ποιες πρέπει να είναι ακριβώς οι αρμοδιότητες αυτών των συμβουλίων, ούτως ώστε να υπάρξει και μια σωστή ισορροπία μεταξύ της αιρετής , της εκλεγμένης διοίκησης του Πανεπιστημίου και αυτών των Συμβουλίων.
Για την εκλογή Πρυτάνεων
Η διοίκηση των Ιδρυμάτων είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Όπως επίσης και η αλλαγή του τρόπου της εκλογής των Πρυτάνεων. Είναι κάτι που συζητάμε. Δηλαδή να κατεβαίνει κανείς με ενιαίο ψηφοδέλτιο προκειμένου ακριβώς να μην παρατηρούνται τα φαινόμενα προβληματικής διοίκησης – όπως προβλέφθηκε και στους Δήμους, αν θέλετε, όπου υπήρξαν θέματα ακριβώς, διοίκησης λόγω της απλής αναλογικής -.
Για το άσυλο
Νομίζω εν πολλοίς, κύριε Πορτοσάλτε, αυτά για τα οποία συζητάμε είναι τα αυτονόητα. Όπως το αυτονόητο ήταν η κατάργηση του Ασύλου ανομίας, όπως το αυτονόητο είναι η δυνατότητα τα Ιδρύματα να εκφωνούν ξενόγλωσσα προγράμματα, όπως το αυτονόητο είναι τα Ιδρύματα να αξιοποιούν σχήματα ΣΔΙΤ.
Θεωρώ ότι η κοινωνία ωριμάζει. Πάρτε για παράδειγμα το Άσυλο. Το Άσυλο στην κοινή γνώμη, κατά περίπου 80% ίσως και παραπάνω ήταν υπέρ της κατάργησης του Ασύλου της ανομίας, το διευκρινίζω, της αποκατάστασης δηλαδή του Ασύλου στην πραγματική του έννοια. Να μπορεί κανείς να μιλάει ελεύθερα στο Πανεπιστήμιο. Πάνω από 80% της κοινωνίας ήθελε αυτή τη ρύθμιση. Υπάρχει μία ωρίμανση θα έλεγα που έχει επέλθει
Φυσικά (και το πανεπιστήμιο δεν είναι το βιλαέτι του Πρύτανη…) και γι αυτό κύριε Πορτοσάλτε, αυτό που εμείς θέλουμε να κάνουμε, είναι να αφήσουμε τα Πανεπιστήμια να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουμε εξαιρετικούς καθηγητές, εξαιρετικό φοιτητικό δυναμικό, εξαιρετικά Ιδρύματα. Δείτε κατ’ αρχήν πως διαπρέπουν οι Έλληνες φοιτητές που πηγαίνουν στο εξωτερικό εν συνεχεία. Γιατί έχουν πραγματικά εξαιρετική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αυτό που οφείλει η Πολιτεία να κάνει είναι να τους δώσει το κατάλληλο ακαδημαϊκό περιβάλλον ούτως ώστε να μπορούν να διαπρέπουν εδώ πέρα.
Για τις συγχωνεύσεις Ιδρυμάτων
Ένα τεράστιο ζήτημα προκλήθηκε από τις άτακτες και άκριτες συγχωνεύσεις Ιδρυμάτων. Δεν είναι το ίδιο να έχει κανείς 18.000 ή 19.000 μόρια και να έχει 8.000 ή 9.000 μόρια. Για αυτό και εμείς είχαμε διαφωνήσει με αυτές τις συγχωνεύσεις, οι οποίες είχαν γίνει χωρίς ακαδημαϊκά κριτήρια, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς μελέτες σκοπιμότητας και βιωσιμότητας. Που είχανε γίνει σε μία ισοπεδωτική λογική θα έλεγα, με καθαρά, μικροπολιτικά κριτήρια. Αν κάτι θα έπρεπε να κάνουμε, θα ήταν να ενισχύσουμε τον τομέα της εκπαίδευσης. Άλλο σκοπό επιτελεί, κατά τη γνώμη μας ο Τεχνολογικός τομέας, και άλλο σκοπό επιτελεί ο πιο θεωρητικός τομέας της Εκπαίδευσης.
Για τις βάσεις εισαγωγής
Βεβαίως τα αποτελέσματα προκάλεσαν και μία πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση δεδομένου του ότι υπήρχαν φοιτητές που μπήκαν με βαθμό, για παράδειγμα με 0,8/20 σε ανώτατα Ιδρύματα. Και εμείς βγήκαμε και είπαμε ότι θα πρέπει κατ’ ελάχιστον να θεσπιστεί μια ελάχιστη βάση εισαγωγής. Δεν είναι πανάκεια αυτό, σαφώς, δεν είναι η πανάκεια. Είναι μάλλον το σύμπτωμα και θα έπρεπε κανείς να βρει τα αίτια από πίσω. Και τα αίτια έχουν σαφώς να κάνουν με την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Όχι μόνο στο ΕΠΑΛ κύριε Πορτοσάλτε, και στα ΓΕΛ το ¼ μπήκε με βαθμό κάτω από τη βάση. Απλά το φαινόμενο εμφανίζεται περισσότερο στα ΕΠΑΛ. Αλλά το πρόβλημα είναι το ίδιο και πρέπει αυτό να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.
