Του Νίκου Τσούλια
“Διαβάζοντας ζεις περισσότερο”, είπε πολύ εύστοχα ο Ουμπέρτο Έκο. Βιώνεις πιο πολλά πράγματα. Περιδιαβαίνεις κι άλλες, κι άλλες εποχές κι άλλες και πιο πολλές κοινωνίες. Γεύεσαι πολλαπλές ανάσες της ιστορίας και των ανθρώπων.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ζεις πιο έντονα. Η σκέψη σου διαρκώς γονιμοποιείται. Το συναίσθημά σου αφειδώς καλλιεργείται. Προβληματισμοί και αναζητήσεις στήνουν χορούς. Στοχασμοί και αναστοχασμοί καταυγάζονται και στη συνέχεια φεγγοβολούν. Σε γεμίζουν με φως, αλλότριο και δικό σου.
Και να ήταν μόνο αυτό… Με το διάβασμα βρίσκεις πτυχές του εαυτού σου που ουδέποτε θα φανερώνονταν ή, το πιο πιθανό, να δημιουργείς πτυχώσεις της προσωπικότητάς σου που πολλαπλασιάζουν τη δυναμική του εαυτού σου και δεν ξέρεις πόσες και ποιες από εκείνες τις στιγμές των διαβασμάτων σου διαμορφώνουν μόνιμες και φωτεινές όψεις του χαρακτήρα σου.
Υπάρχει και ένα απλό ερώτημα. Διαβάζοντας σταματάς τον χρόνο, γιατί έχεις εισέλθει σε σκουληκότρυπα του πνευματικού κόσμου ή συμπυκνώνεις τα γεγονότα που καταφτάνουν από τον εξωτερικό μα κυρίως από τον εσωτερικό σου κόσμο; Ίσως να μην σε ενδιαφέρει. Γιατί βρίσκεσαι σε κατάσταση έκστασης και αφήνεις τον εαυτό σου να ακολουθεί τα σκιρτήματα, που τόσο εύκολα γεννιούνται στις ακρώρειες της σκέψης σου.
Διαβάζοντας ζεις όμορφα. Προσλαμβάνεις μια άλλη εικόνα της πραγματικότητας, πολύ πέρα από εκείνη των αισθήσεών σου και της πρώτης “ανάγνωσης”, της απλής επαφής των αισθήσεών σου και της σκέψης σου. Πολλαπλοί καθρεφτισμοί φανερώνουν γεγονότα και μονοπάτια αθέατα. Άπειρα είδωλα σχηματίζονται για να εκφράσουν τον καταιγισμό των ερεθισμάτων και των δικών σου φαντασιώσεων και ονειροπολήσεων. Ζεις μια κατάσταση μέθης. Συνομιλείς με τον Αριστοτέλη, τον Ντοστογιέφσκι, τον Καμύ… Γίνεσαι κοινωνός του πνεύματος του ανθρώπου. Γεφυρώνεις της ιστορίας τα χάσματα.
Ενοποιείς της ζωής σου τα κομμάτια. Γιατί πάντα αναρωτιέσαι. Τι ενώνει τις τόσο διαφορετικές φάσεις της ζωής σου; Τι συνέχει τις αλληλοδιάδοχες ηλικίες σου; Ποια είναι τα σταθερά νήματα της προσωπικότητάς σου σε ένα διάβα του χρόνου διαρκών μεταβολών;
Η σχέση σου με τη Γνώση, με το διάβασμα δεν είναι υφάδι δυνατό; Το νήμα μπορεί να είναι ξένο, μα το υφάδι και το υφαντό είναι δικά σου δημιουργήματα. Είσαι δημιουργός, αυθεντικός δημιουργός του εαυτού σου και της ζωής σου. Τι πιο όμορφο;
