Τιμή στον Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου: ανθολογία ποιημάτων (Μέρος 1ο)
Στις 3 Μαρτίου 1957, ο Αυξεντίου δίδαξε στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ “και πώς να πεθαίνουν”. Οι ποιητές δόξασαν τη θυσία και την παρακαταθήκη του.
Οι “ταπεινοί” χαρακτήρες στη “Μήδεια” του Ευριπίδη
Η «Μήδεια του Ευριπίδη» επιφυλάσσει ιδιαίτερο ρόλο για τους χαρακτήρες που προέρχονται από τα ταπεινότερα κοινωνικά στρώματα (την Τροφό, τον Παιδαγωγό, τον χορό). Οι απλοί άνθρωποι του έργου είναι γενικά εκείνοι που δημιουργούν κλίμα συμπάθειας και κατανόησης για την ξένη γυναίκα από την Κολχίδα, την οποία έχει προδώσει ο άνδρας της και η οποία έχει κάθε δικαίωμα να οργίζεται και να επικαλείται τους θεούς της εκδίκησης, ακόμη και τον ίδιο τον Δία, τον προστάτη των όρκων.
Τιμή στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη: ανθολογία ποιημάτων
Όπως και στην περίπτωση του Γρηγόρη Αυξεντίου, οι “Λωτοφάγοι” τιμούν τη μνήμη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ανθολογώντας γνωστά και λιγότερο γνωστά ποιήματα, που γράφτηκαν προς δοξαν της θυσίας του. Η ανθολογία διανθίζεται με μελοποιημένα ποιήματα του Ήρωα.
Για τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη: (3.8) Ο Β᾽ Επιρρηματικός Αγώνας
Ο Β’ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΙΣ «ΝΕΦΕΛΕΣ»
Αν η ύπαρξη δεύτερης Παράβασης δεν είναι πρωτάκουστη, η ύπαρξη δεύτερου Επιρρηματικού Αγώνα Λόγων σε μια κωμωδία — και μάλιστα σε πλήρη ανάπτυξη, δηλαδή με όλα τα δομικά του συστατικά — είναι πολύ πιο σπάνια.
Για τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη: (3.6) Η Β᾽ Παράβαση
Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΜΩΔΙΑ
Το τελευταίο, καταληκτικό τμήμα ενός αρχαίου ελληνικού δράματος, κωμικού ή τραγικού, ονομάζεται Έξοδος. Ο όρος αναφέρεται στην αποχώρηση του χορού, η οποία σημαίνει και την ολοκλήρωση της δράσης. Ο όρος ἔξοδος αντιστοιχεί στον όρο εἴσοδος (ήπάροδος), που δηλώνει την έλευση του χορού στην ὀρχήστραν στην αρχή του έργου, μετά τον Πρόλογο.
Για τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη: (3.4) Μεταβατικό Επεισόδιο
Το επεισόδιο αυτό μεσολαβεί ανάμεσα στην Παράβαση και τον Επιρρηματικό Αγώνα μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου. Ο Στρεψιάδης αποτυγχάνει οριστικά ως μαθητής και — με συμβουλή των Νεφελών αυτή τη φορά — στρέφεται ξανά προς την αρχική (και λογική) του επιλογή, τον Φειδιππίδη. Ο Στρεψιάδης καταφέρνει αυτή τη φορά να πείσει τον γιο του να φοιτήσει στη θέση του κοντά στον Σωκράτη — παραδόξως, αφούουσιαστικά δεν χρησιμοποιεί κανένα καινούριο επιχείρημα, πέρα από την πρακτική επίδειξη των (αμφίβολων) αγαθών που επιφυλάσσουν οι σπουδές στο Φροντιστήριο.
