Για τη “Μήδεια” του Ευριπίδη (2): δομική συμμετρία
Ο Ευριπίδης, όπως και η τραγωδία γενικότερα, αρέσκεται στη δομική συμμετρία· κτίζει δηλαδή τα έργα του με σκηνές, οι οποίες διακρίνονται από σημαίνουσες ομοιότητες και ακόμη πιο σημαίνουσες διαφορές. Οι σκηνές αυτές, ιδιαίτερα στην αντίστιξή τους, είναι κατά κανόνα πολύ κρίσιμες (α) για την εξέλιξη του μύθου, (β) για τη διαγραφή του ἤθους των προσώπων και (γ) για τη θεατρική άρθρωση των μεγάλων θεμάτων, καθώς και των συμβολισμών του έργου.
Η εξέλιξη της Παιδαγωγικής (β΄ μέρος)
Του Νίκου Τσούλια
Η εποχή της εκβιομηχάνισης αλλάζει το πολιτιστικό παράδειγμα της ιστορίας του Δυτικού Κόσμου. Νέες ανάγκες και προτεραιότητες αναπτύσσονται.
Σύντομο υπόμνημα στο ποίημα «Γυναίκα» του Νίκου Καββαδία (Μέρος Β᾽)
Το πρώτο μέρος του υπομνήματος (Εισαγωγή, σχόλια στους στ. 1-12) δημοσιεύεται εδώ. Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος περιλαμβάνονται σχόλια στους στ. 13-36.
13–28. Από την 4η ώς και την 7η στροφή, με πρώτη σχετική χειρονομία την αναφορά στην Αλταμίρα, η ασήμαντη ερωτική ιστορία που δίδει την αφορμή για το ποίημα ανάγεται στο επίπεδο του μύθου και απλώνεται, όπως σημειώσαμε στην Εισαγωγή, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ιστορικού χωροχρόνου.
Η βιολογική αυτογνωσία μας
Του Νίκου Τσούλια
Από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον Κόσμο και κατακτάμε τα πρώτα ερείσματα της συνείδησής μας αρχίζει το μεγάλο ταξίδι της αυτογνωσίας μας που βαστάει όσο και η ίδια η ζωή μας! Και ίσως μια από τις πιο όμορφες αλλά και πιο προκλητικές πτυχές αυτού του ταξιδιού είναι ότι είμαστε ταυτόχρονα παρατηρητές και παρατηρούμενοι του ειδώλου μας και ακόμα πιο γοητευτικά είμαστε δημιουργοί του και θαυμαστές του.
Οι Έλληνες δεν διαβάζουμε!
Του Νίκου Τσούλια
Οι Έλληνες δεν διαβάζουμε. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει (;). Δεν μας απασχολεί. Δεν νιώθουμε καμιά έλλειψη. Δεν ανησυχούμε. Δεν αναρωτιόμαστε.
Σκοτωνόμαστε...
Το σχολείο η ψυχή της
Του Νίκου Τσούλια
Πάντα λάτρευε το σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβε πότε και πώς ακριβώς συνέβη. Από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, το σχολείο...
