Για τους διαλεκτικούς μας ποιητές της Αγγλοκρατίας, τη διάλεκτο και την “Κυπριακή Λογοτεχνία”

To κείμενο αυτό θα περιστραφεί γύρω από τους τρεις κορυφαίους Κυπρίους ποιητές του ύστερου 19ου και του πρώτου μισού του 20ουαιώνα, τον Βασίλη Μιχαηλίδη, τον Δημήτρη Λιπέρτη και τον Παύλο Λιασίδη. Λέω «γύρω» από τους ποιητές αυτούς, γιατί αντί ενός βαρετού γραμματολογικού σχεδιάσματος γεμάτου τίτλους και ημερομηνίες και αντί για φιλολογικές αναλύσεις ποιημάτων που σίγουρα θα εκτιμηθούν περισσότερο αν ακουστούν χωρίς σχολαστικές επιβαρύνσεις, θα προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο: να αναπτύξω κάποιες γενικότερες σκέψεις, αφενός για τη θέση των ποιητών μας στο πλαίσιο αυτό που ονομάζουμε, συμβατικά και χρηστικά, «Κυπριακή Λογοτεχνία», αφετέρου για τον ρόλο της διαλέκτου την περίοδο της ύστερης Τουρκοκρατίας και της Αγγλοκρατίας.Αν οι σκέψεις μου αυτές σας φανούν σκόρπιες, συγχωρέστε με: πέρα από τη δική μου αδυναμία, σε ένα βαθμό αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι τα ερωτήματα που θα αγγίξω είναι τα ίδια ακόμη ανοικτά (ή σκόρπια!).

Οι τρεις αυτοί ποιητές, Μιχαηλίδης, Λιπέρτης και Λιασίδης, είναι κατά μία έννοια οι κατεξοχήν «Κύπριοι» ποιητές: ό,τι ποιοτικότερο και ό,τι διαχρονικότερο έγραψαν γράφτηκε στο τοπικό κυπριακό ιδίωμα — στην περίπτωση του Λιπέρτη, μάλιστα, σε μια γλωσσική μορφή που φαίνεται να αποτελεί αμάλγαμα λεξιλογικών στοιχείων από διάφορες περιοχές του νησιού. Επίσης, σε αντίθεση με νεώτερους ομοτέχνους τους, όπως ο Μόντης, ο Μηχανικός και ο Χαραλαμπίδης, οι τρεις αυτοί ποιητές μας δεν έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που ίσως τους άξιζε στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, ή τουλάχιστον δεν πέρασαν στις «επίσημες» ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας – πολλές φορές ούτε καν ως υποσημείωση – παρά το γεγονός ότι μέρος, αν μη τι άλλο, του έργου του Μιχαηλίδη και του Λιπέρτη είναι εφάμιλλο, αν όχι κατά παρασάγγες ανώτερο, του έργου άλλων ομοειδών Ελλήνων ποιητών του 19ου αιώνα και του 20ου αιώνα.

Πηγή: Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com