[Οδηγία χρήσης: Όποιος φίλος ή όποια φίλη κουράζεται εύκολα με την ανάγνωση μπορεί να επιλέξει την… ακρόαση του άρθρου στον διαδικτυακό σύνδεσμο https://clyp.it/04yy1m0f (διάρκεια: 07:26)]
Όσοι θεωρούν ότι αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκία δεν μάς αφορούν μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν! Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία να εκκαθαρίσει την τουρκική δημόσια διοίκηση και τον στρατό από τους αντιφρονούντες. Ιδιαίτερα μετά την κήρυξη της Τουρκίας σε κατάσταση πολιορκίας, τις τελευταίες ημέρες, και με την τρομοκρατική απειλή που ασκούν στην τουρκική κοινωνία η πιθανότητα επαναφοράς της θανατικής ποινής και η αναστολή προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο Ερντογάν έχει ήδη καταφέρει να μετατρέψει το πρώην τύποις δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας του σ’ ένα καθεστώς «κοινοβουλευτικού αυταρχισμού προδικτατορικού τύπου»!
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πού θα οδηγήσουν αυτές οι εξελίξεις, όμως για δύο πράγματα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Πρώτον, η διεθνής κοινότητα (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένες Πολιτείες) αιφνιδιασμένη από τα γεγονότα εξακολουθεί να τα παρακολουθεί με έκδηλη αμηχανία. Δεύτερον, ο Ερντογάν, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, έχει προκαλέσει στη χώρα του μεγαλύτερη αναστάτωση, η οποία μάλιστα προσεγγίζει επικίνδυνα τα όρια της εμφυλιοπολεμικής σύρραξης, απ’ αυτή που προκάλεσε η πραξικοπηματική απόπειρα της 15ης Ιουλίου∙ και αυτό προφανώς δεν είναι καθόλου καλός οιωνός για την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας στο άμεσο μέλλον.
Οι πολιτικές εξελίξεις στη γειτονιά μας λοιπόν δεν είναι καλές. Καταρχάς, δεν είναι καλές για τον ίδιο τον τουρκικό λαό που θα υποστεί στο πετσί του την κατάλυση των όποιων δημοκρατικών ελευθεριών απολάμβανε μέχρι τη 15η Ιουλίου και θα αναγκαστεί να ζήσει υπό το καθεστώς του τρόμου και των πολιτικών διώξεων για όσο κρίνει ο «Ισλαμοσουλτάνος» Ερντογάν! Μεσοπρόθεσμα, οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι καλές ούτε για τη χώρα μας, διότι η ιστορία των δικτατορικών καθεστώτων έχει δείξει πως, αφού αφανιστούν οι εσωτερικοί πολιτικοί «εχθροί» τους, οι δικτάτορες συνήθως στρέφονται κατά των εξωτερικών «εχθρών» με δύο σκοπούς: α) να συσπειρώσουν τους υποστηρικτές τους μέσα στο πλαίσιο ενός πραγματικού ή κατασκευασμένου «εθνικού οράματος»∙ β) να επιτύχουν τον καλύτερο δυνατό έλεγχο των δύσκολα ελέγξιμων λαϊκών μαζών μέσω του αποπροσανατολισμού τους από τη μεθοδευμένη απώλεια των ελευθεριών τους! Μάλιστα, προκειμένου να υπηρετήσουν τους ανίερους σκοπούς τους, οι δικτάτορες, όταν δεν έχουν έτοιμους εξωτερικούς «εχθρούς», δεν διστάζουν ακόμα και να τους… δημιουργήσουν! Η Τουρκία, ακόμα και ως υποτιθέμενη «δημοκρατική» ή «συμμαχική» προς εμάς χώρα ποτέ δεν έκρυψε τις επεκτατικές της βλέψεις εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων ή δικαιωμάτων. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η τουρκική ηγεσία θα ασκήσει περισσότερο φιλική προς την Ελλάδα εξωτερική πολιτική τώρα που εντός της Τουρκίας έχει καταλυθεί κάθε είδους νομιμότητα και πολιτική λογική;
Το ζητούμενο πλέον είναι να δούμε τι (οφείλουμε να) κάνουμε εμείς ως χώρα απέναντι σ’ όλα αυτά που συμβαίνουν ή είναι πιθανό να συμβούν. Προς το παρόν, το μόνο που έχει κάνει η χώρα μας είναι να κινητοποιήσει ναυτικές και εναέριες στρατιωτικές δυνάμεις, ώστε ν’ αποτραπεί η παράνομη είσοδος Τούρκων προσφύγων. Και αυτό όχι τόσο για την ασφάλεια της χώρας αλλά επειδή η πολιτική μας ηγεσία παρουσιάζεται αδύναμη να διαχειριστεί διπλωματικά τις πιέσεις του «Ισλαμοσουλτάνου» για άμεση έκδοση των πραξικοπηματιών κόντρα στους νόμους και τους θεσμούς της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Δικαίου. Οι ίδιοι πολιτικοί που πέρσι τέτοιο καιρό επέτρεψαν, στο όνομα του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο προσφυγο-μετανάστες, κάθε εθνικής ταυτότητας, κατατρεγμένους ή μη, να εισέλθουν ελεύθερα στη χώρα μας, προκαλώντας μια ανυπολόγιστη ακόμη οικονομική ζημιά και οδηγώντας την Ελλάδα στο γεωπολιτικό περιθώριο της Ευρώπης, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν δυνατό ν’ αποτραπεί επιχειρησιακά αυτό το ανθρώπινο κύμα των δυστυχισμένων, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι έρχονται σήμερα και διαβεβαιώνουν ότι με την αποτελεσματική στρατιωτική φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων μας θ’ αποτραπεί η είσοδος μερικών δεκάδων Τούρκων πολιτικών προσφύγων, οι οποίοι μάλιστα, λόγω της πολιτικής κατάστασης στην Τουρκία, είναι αποδεδειγμένα εκτεθειμένοι σε μεγαλύτερο και αμεσότερο κίνδυνο από τον κίνδυνο που διέτρεχαν όσοι πρόσφυγες και μετανάστες μπήκαν παράνομα στην Ελλάδα το 2015 και, κατά συνέπεια, δικαιούνται πολύ περισσότερο την προστασία της Ελληνικής Δημοκρατίας και του ανθρωπιστικού ασύλου… Τελικά, σ’ αυτή τη χώρα, εκτός από τις πιέσεις του Ερντογάν, πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο φαίνεται ότι είναι και το μέγεθος της υποκρισίας!
Και αφού το πολιτικό προσωπικό της χώρας, κατώτερο των περιστάσεων της επικαιρότητας, δεν παίρνει καλό βαθμό σε θέματα σοβαρής και χρηστής διαχείρισης των (εσωτερικών και εξωτερικών) προβλημάτων, παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις από απόσταση και προσανατολίζει την πολιτική αντιπαράθεση σε θέματα εσωτερικής μικροπολιτικής σκοπιμότητας, όπως είναι ο εκλογικός νόμος, οι αρμοδιότητες και ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας με ορίζοντα το… 2021! Οι διεθνείς πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, σχεδόν κάθε βδομάδα συμβαίνουν γεγονότα που μεταβάλλουν προς απρόβλεπτη κατεύθυνση όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως δεδομένα, όμως η πολιτική ηγεσία της χώρας μας κάνει προγραμματισμό, εκ του ασφαλούς, για το μακρινό… 2021 και αναλώνεται σ’ έναν ατέρμονα πολιτικό ανταγωνισμό για τη νομή της εξουσίας χωρίς να στέκεται διορατικά, πόσω μάλλον να προετοιμάζεται κιόλας, για όσα έρχονται ή τουλάχιστον για όσα είναι πιθανό να έρθουν στο μέλλον!
Τι θα μπορούσε να κάνει η πολιτική μας ηγεσία; Μάλλον όχι αυτό που θα έκανε η Τουρκία, αν η Ελλάδα βρισκόταν στη δική της σημερινή θέση! Την τελευταία φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε πολιτικό χάος λόγω πραξικοπήματος (1974), η «καλή» γείτονας (και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ) Τουρκία εκμεταλλεύτηκε αστραπιαία την ευνοϊκή για εκείνη συγκυρία της χαλάρωσης (αν όχι διάλυσης) της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος και εισέβαλε στη Μεγαλόνησο μετατρέποντας, εντός ολίγων 24ώρων, σε κατεχόμενο το 37% του κυπριακού εδάφους, σ’ ένα εθνικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό δράμα που συνεχίζεται μέχρι και τις ημέρες μας! Σίγουρα από μία δημοκρατική και φιλειρηνική χώρα όπως η Ελλάδα δεν περιμένει κανείς να εισβάλει σε γειτονικό κράτος που αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, όμως σίγουρα περιμένει να διαθέτει πολιτικούς που τοποθετούν την εθνική και κρατική ασφάλεια σε υψηλότερη προτεραιότητα από τα κομματικά τους συμφέροντα! Την ώρα που ακριβώς δίπλα μας, στα σύνορά μας, φαίνεται ότι αρχίζει να διαμορφώνεται μια δικτατορία με φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά και με υπόγειες διασυνδέσεις με τους ισλαμοφασίστες του ISIS, είναι τραγικό και απαράδεκτο συνάμα μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι να συζητούν για τα κομματικά τους συμφέροντα και όχι για ζητήματα εθνικής άμυνας και ασφάλειας…
ΠΗΓΗ: εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση» (Ρέθυμνο)