Του Νίκου Τσούλια
Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι… Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα, να σκεπτόμαστε ορθολογικά και τελικά να παίρνουμε τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας επί εκείνου του πεδίου που πράγματι τις καθορίζει και όχι επί ενός φαντασιακού και ανύπαρκτου πεδίου!
Εφτά χρόνια τώρα ως λαός συνειδητοποιήσαμε τόσο καθυστερημένα μερικές απλές όψεις της πραγματικότητας: ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πραγματική ενδογενή κρίση (και δεν επιβλήθηκε κάποιο σενάριο συνωμοσίας από αλλότρια σκοτεινά κέντρα), ότι το χρέος μας θα το πληρώσουμε με τον έναν ή άλλο τρόπο (και δεν το θα ξεπεράσουμε με πορείες και θυμούς, με βία και προπηλακισμούς), ότι οι περιοριστικές οικονομικές πολιτικές είναι καταναγκαστικές και αναπόφευκτες (και δεν θα τις αποτρέψουμε ψηφίζοντας την άλφα ή τη βήτα κυβέρνηση)!
Ζούμε μια πολιτική καρικατούρα αλλά με άθλιο περιεχόμενο, μια μαγική μαύρη εικόνα που τη δημιουργούμε εμείς ο ελληνικός λαός και μετά απορούμε και ενιστάμεθα και εξαγριωνόμαστε γι’ αυτή τη μαύρη κατάμαυρη μαγική εικόνα. Ψηφίζουμε κάθε φορά όποιον δημαγωγεί, όποιον συνειδητά μας εξαπατάει, όποιον ξέρουμε ότι θα κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ’ αυτά τα βαρύγδουπα που λέει και μετά πέφτουμε σε μια ακόμα πιο μαύρη εικόνα συλλογικής κατάθλιψης, γιατί «προδοθήκαμε» ή διαψευστήκαμε ή πουληθήκαμε!
Από το 2009 που εμφανίζεται η κρίση – στην ουσία προϋπήρχε στην περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ. Καραμανλή – αλλάξαμε αρκετές κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς για να κάνουν το ίδιο πράγμα, την εφαρμογή των Μνημονικών πολιτικών. Αλλά εμείς πιστεύαμε ότι τους ψηφίζουμε για να καταργήσουν τα Μνημόνια. Γιατί δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι φοβερά απλό. Είναι δυνατόν οι αγορές, οι δανειστές και όλο το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα – που εμπλέκεται στην υπόθεση του χρέους μας – να μας χαρίσουν το χρέος επειδή θα ψηφίσουμε μια δημαγωγική κυβέρνηση ή επειδή θα κάνουμε κατασκηνώσεις στο Σύνταγμα;
Κι όμως μετά από τόσα και τόσα λάθη εξακολουθούμε να βαδίζουμε με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Η μεγάλη πολιτική και ιδεολογική «φούσκα» των Τσίπρα – Καμμένου, των μεγάλων «απελευθερωτών» του έθνους και του λαού από τα δεσμά των δεξιών και κεντροαριστερών μνημονίων και των «επαναστατών» στην Ευρώπη και στον Κόσμο – κατά τη δική τους πολιτική διακήρυξη – όχι μόνο επιτείνει τα αδιέξοδα αλλά και επιβαρύνει την όλη κατάσταση λόγω της πρωτόγνωρης δημαγωγίας τους και των απανωτών λανθασμένων επιλογών τους. Τι απέγιναν άραγε το κίνημα «δεν πληρώνω», το παλλαϊκό / δημαγωγικό σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η με έναν νόμο κατάργηση των μνημονίων;
Και τώρα τι; Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι κάποιες εκλογές και μια δεξιά κυβέρνηση – η παράταξη δηλαδή που είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πρόκληση της κρίσης – θα λύσει το πρόβλημα; Γιατί δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα; Γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε ορθολογικά; Και να γιατί θέτω αυτά τα ερωτήματα, πέραν των όσων προβληματισμών έχω εκθέσει.
Η πατρίδα μας δεν βρίσκεται σε κατάσταση εθνικής κρίσης; Γιατί τότε δεν προχωράμε σε πολιτική λύση μιας υπερκομματικής συνεργασίας και ευρείας πολιτικής διακυβέρνησης; Αφού θα εφαρμοστεί η ίδια λίγο ως πολύ περιοριστική πολιτική με βάση τις δεσμεύσεις μας, γιατί να τρέφουμε αυταπάτες ότι υπάρχει κάτι άλλο μαγικό και απελευθερωτικό; Σε μια τέτοια περίπτωση εθνικής συνεννόησης διαμορφώνεις ένα καλύτερο σκηνικό. Απέναντι στους δανειστές εμφανιζόμαστε με μια ενιαία ισχυρή διαπραγματευτική γραμμή θέτοντας το απλό δίλημμα: ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Στο εσωτερικό της χώρας δημιουργείται ένα πολιτικό κλίμα συναίνεσης και ενότητας και το ενδιαφέρον θα μεταφερθεί στο πώς θα γίνει υπέρβαση της κρίσης και όχι στη διαρκή κομματική αντιπαλότητα στο να διαφωνούμε θεωρητικά εκεί που συμφωνούμε στην πράξη. Γιατί τι έγινε μέχρι τώρα; Ο Γ. Παπανδρέου ανατράπηκε για να μην εφαρμόσει το μνημόνιό του αλλά να εφαρμόσουμε τελικά ένα άλλο σχεδόν ίδιο. Το ίδιο συνέβη και με τον επόμενο πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. Ο Σαμαράς ανέτρεψε τον Παπαδήμο, για να καταργήσει το μνημόνιο του προηγούμενου εφαρμόζοντας ένα δικό του μνημόνιο σχεδόν ίδιο. Το ίδιο συνέβη και με τον Τσίπρα τώρα ως ανατροπέα για να εφαρμόσει ένα ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο. Το ίδια τύχη του Σαμαρά θα έχει και ο Τσίπρας και το γαϊτανάκι καλά θα κρατεί.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι παιδική χαρά σε μια τόσο επικίνδυνη κρίση για τη χώρα μας, γιατί ως λαός δεν μπορούμε να σκεφτούμε. Γιατί αρκεστήκαμε να πούμε ότι εμείς δεν φταίμε και συρθήκαμε μοιραίοι και άβουλοι πίσω από αυταπάτες και λαϊκισμούς. Η κρίση είναι οικονομική αλλά έχει μετασχηματιστεί και σε πολιτική κρίση, που λειτουργεί ως αναπαραγωγός της οικονομικής κρίσης και όχι ως παράγοντας υπέρβασής της!
Τι κάνουμε; Είναι απλό. Στηρίζουμε και επιλέγουμε εκείνα τα κόμματα που θα δεσμευτούν ότι θα συνεργαστούν σε ευρεία βάση για να συζητηθεί επιτέλους ο τρόπος υπέρβασης της κρίσης. Οφείλουμε να αντιταχθούμε στη συνέχιση της αυταπάτης. Άλλως, θα παίρνουμε αποφάσεις σαν αυτές των προηγούμενων χρόνων, αποφάσεις που δεν θα συνάπτονται με την πραγματικότητα και γι’ αυτό η ροή της ιστορίας θα διαμορφώνεται ερήμην μας.
