Ο Κωνσταντίνος Χατζηκώστας είναι ιατρός και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το φθινόπωρο του 2016 κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις «Περίπλους», το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Θα πρέπει να αστειεύεστε, κύριέ μου!». Το βιβλίο τυπικά μεν κατατάσσεται στο λογοτεχνικό είδος του μυθιστορήματος, αλλά πάνω στην ανάγνωση γίνεται εύκολα αντιληπτό πως αποτελεί ένα δυναμικό απάνθισμα επιστημονικής γνώσης και φαντασίας, προσωπικής βιοθεωρίας και εμπειρικής σοφίας, υπαρξιακής αμφιβολίας και πνευματικής αναζήτησης, βιωμένου στιγμιότυπου και μνημονικού υποσυνείδητου, χαλαρής σάτιρας και έντονης χιουμοριστικής διάθεσης.
Αναμφίβολα το έργο αποτελεί προϊόν προσωπικών εμπειριών και διαβασμάτων ζωής. Ο συγγραφέας απομακρυνόμενος με χαρακτηριστική μαεστρία από τις κακοτοπιές που απειλούν τους «νεοσύλλεκτους» της συγγραφής δημιουργεί ένα περιεχόμενο που περιτριγυρίζει σχεδόν όλους τους χώρους της ανθρώπινης περιέργειας (επιστημονικούς και μη) και ικανοποιεί τον αναγνώστη όχι μόνο για την ευρύτητα και την ποικιλία των ιδεών, των γνώσεων και των θεμάτων που πραγματεύεται αλλά και για την ενδιαφέρουσα πλοκή που, όντας δομημένη σε σύντομα (κατά κανόνα) νοηματικά επεισόδια συσχετισμένα με μια ιδιότυπη συνεκτικότητα, μετατρέπει το ταξίδι στη γνώση σε παιχνιδιάρικο «σήριαλ» ιδιαίτερα απολαυστικό για τον αναγνώστη και, στο ζήτημα της μεταδοτικότητας, εξαιρετικά αποτελεσματικό.
Μέσα στο κείμενο του Κωνσταντίνου Χατζηκώστα ο μυημένος των θετικών επιστημών θα ανακαλύψει μια ευκαιρία να επιστρέψει, υπό συνθήκες ωριμότητας, στα πανεπιστημιακά και προσωπικά του ενδιαφέροντα και μάλιστα σε ύφος ασυνήθιστα, για τις θετικές επιστήμες, λογοτεχνικό. Ο αμύητος θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια εμπειρία πρωτοφανή και ίσως απαιτητική, μ’ έναν κόσμο γνώσεων, απόψεων, ιδεών, μηνυμάτων και προβληματισμών ολοκαίνουριο, όμως δοσμένο υπό το πρίσμα του προσωπικού τάλαντου ενός συγγραφέα που κατέχει άψογα τόσο την τέχνη της μεταδοτικής ερμηνείας όσο και την ικανότητα της προσιτής νοηματικής απλούστευσης.
Πρόκειται για συγγραφικές αρετές που κάνουν επανειλημμένα την εμφάνισή τους στην εξέλιξη της υπόθεσης και αποσκοπούν αποκλειστικά στην επικοινωνία των νοημάτων ή τουλάχιστον της πλειοψηφίας τους με τρόπο εναργή, δυναμικό και πρωτότυπο. «Συμμάχους» σ’ αυτή την προσπάθεια ο συγγραφέας είχε ασφαλώς την εξαιρετική κατάρτιση πάνω στη γλώσσα – μίγμα ομιλούσας ελληνικής, ξενόγλωσσων εκφράσεων, επιστημονικής ορολογίας και γλώσσας ψηφιακών μέσων – και τη συνειδητή εφαρμογή ενός ύφους γραφής παρατακτικού και μικροπερίοδου που επιτρέπει τη δημιουργική ενσωμάτωση του καθημερινού, του επίκαιρου, ακόμα και του ασυνείδητου βιώματος ως αναγκαίας συνθήκης για την εξισορρόπηση των ποικίλων, πολύπλοκων και πυκνών επιστημονικών φορτίων.
Πρόκειται για την περίπτωση που τα απόλυτα επιστημονικά δεδομένα συμπορεύονται με τις μεταφυσικές ανησυχίες για την προέλευση και τη θέση του ανθρώπου μέσα στην αχανή συμπαντική διαχρονία, όπως και για τον τρόπο που ο ίδιος ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του, τον κόσμο του και το σύμπαν από τη δική του οπτική γωνία∙ κι όλ’ αυτά παρότι τα επιστημονικά δεδομένα δεν παρουσιάζονται πάντα ως δεδομένα εξαιτίας του έμφυτου σκεπτικισμού, ενώ και οι μεταφυσικές ανησυχίες, ορισμένες φορές, μοιάζουν με διαμορφωμένες βεβαιότητες, χωρίς να σημαίνει ότι παρουσιάζονται ως δεσμευτικές για τον αναγνώστη. Σε κάθε περίπτωση ο αναγνώστης αποκομίζει μια εμπειρία ανάγνωσης λυτρωτική από τη φορμαλιστική «μονοτονία» του συνηθισμένου μυθιστορήματος, αλλά και ιδιαίτερα παιδευτική στο επίπεδο της ανάπτυξης ενός προβληματισμού που μπορεί να αποβεί ακόμα και οδυνηρός, όταν τα ερωτήματα που γεννώνται είναι περισσότερα από τις απαντήσεις που δίνονται και όταν στο τέλος της ημέρας η σκέψη απομακρύνεται αισθητά από παραδοσιακές βεβαιότητες και παραδομένες πολιτισμικές κοινοτοπίες.
Στην γενική ανακεφαλαίωση του περιεχομένου ο αναγνώστης ολοκληρώνει την ανάγνωση αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, ανάλογα με τον προσωπικό τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η Επιστήμη αποτελεί πολύτιμο εργαλείο στην απόπειρα κατανόησης του κόσμου που ο άνθρωπος γνωρίζει και του κόσμου που ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί. Αλλά την ίδια στιγμή αποτελεί και τη μεγάλη αδυναμία του, αφενός επειδή η εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης είναι απόλυτα συνυφασμένη με τα πεπερασμένα χρονικά και νοητικά όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και αφετέρου επειδή η διόγκωση της γνώσης για το σύμπαν αναδεικνύει με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση το ταπεινό μέγεθος του Υποκειμένου Ανθρώπου.
Το συγγραφικό πόνημα του Κωνσταντίνου Χατζηκώστα αποτελεί απόσταγμα γνώσης και σκέψης που δεν διαβάζεται ούτε βιαστικά ούτε πρόχειρα. Αποτελεί κείμενο που προϋποθέτει τον δικό του ρυθμό, που αξίζει εν τέλει μιας διαφορετικού τύπου προσέγγισης συγκριτικά με άλλα κείμενα. Ανεξάρτητα από την αρχική πρόθεση του δημιουργού – κατά δική του ομολογία, πρωταρχικός σκοπός του έργου υπήρξε η «χαρούμενη διάδοση της γνώσης με τρόπο κωμικό» – η συγγραφική του σοδειά δεν φαίνεται ακόμα ολοκληρωμένη, διεκδικώντας επιτακτικά το (αριστοτελικό) τέλος της σε μια συνέχεια που με μεγάλη χαρά – και ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία – θα περιμένουμε να δούμε και να διαβάσουμε.
Πηγή: εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση» (Ρέθυμνο)
