Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;
Σε αντίθεση με άλλες χώρες η Ελλάδα δεν εορτάζει τη λήξη του πολέμου αλλά την έναρξή του. Για δύο βασικούς λόγους.
Στην έναρξη του πολέμου οι άλλες χώρες ήταν υποταγμένες και ηττημένες. Ενώ στη λήξη του ελεύθερες, ανακουφισμένες και αισιόδοξες. Αντιθέτως, η Ελλάδα ήταν νικήτρια και περήφανη στην αρχή. Κατεστραμμένη, ταπεινωμένη και διχασμένη στο τέλος. Την ώρα που όλοι οι άλλοι είχαν παραδοθεί στον εισβολέα, ορισμένοι αμαχητί, το ελληνικό έθνος συνέχιζε τον αγώνα για πολλούς μήνες. Τον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Απέναντι στις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις της εποχής. Απέναντι όχι σε έναν αλλά σε τρεις εισβολείς (Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους). Κερδίζοντας τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος σημαντικότερος. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο ενωμένη, αισιόδοξη και χαρούμενη. Η επιστράτευση του 1940 υπήρξε μια μεγάλη γιορτή. Πραγματική γιορτή. Και κυρίως γιορτή για όλους τους Έλληνες. Παντού επικρατούσαν εθνική ενότητα, ομόνοια και ομοψυχία. Δύο λέξεις είχαν οι Έλληνες στα χείλη: Πατρίδα και Ελευθερία. Φαινόμενα λιποταξίας δεν παρατηρήθηκαν. Οι άνδρες ήξεραν ότι πηγαίνουν σε πόλεμο. Ήξεραν ότι πολλοί αποχαιρετούσαν, για τελευταία φορά, τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Το καθήκον όμως αποτελούσε προτεραιότητα. Η υπέρτατη θυσία. Η αυτοθυσία. Για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Άραγε οι Έλληνες του ‘40 δεν είχαν διαφωνίες; Δεν είχαν πολιτικές αντιπαραθέσεις; Δεν είχαν διαφορετικές απόψεις ή ιδεολογίες; Και βέβαια είχαν. Αλλά είχαν και κοινές αξίες. Κοινές αξίες τους ήταν η Ελλάδα, το Έθνος, η Πατρίδα και η Ελευθερία. Γι’ αυτές τις κοινές αξίες έδωσαν τη ζωή τους. Γι’ αυτές τις αξίες πέτυχαν απαράμιλλο θρίαμβο. Πάνω στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Σήμερα «αξίες» είναι τα ακριβώς αντίθετα. Η ιδεολογία. Το κόμμα. Η τσέπη. Η πάρτη. Και μέσα για τη διεκδίκησή τους το πληκτρολόγιο, το Facebook, οι καταλήψεις, οι μολότοφ, οι «κοινωνικοί» αγώνες. Ή ακόμα χειρότερα ο διχασμός, η μισαλλοδοξία, η παρανομία, η «αγωνιστική» βία. Τα βιώνουμε για δεκαετίες. Τα βιώσαμε πολύ περισσότερο στα χρόνια της κρίσης.
Αν υπάρχει ένα μήνυμα που μας αφήνει η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, αυτό είναι το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας. Σήμερα τιμούμε όσους αγωνίστηκαν το 1940 για την πατρίδα ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Το έπος υπήρξε μόνο δικό τους και όχι δικό μας. Εμείς οι νεο-Έλληνες, οι Ελληνάρες του άνετου καναπέ, δικαιούμαστε να είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας. Αλλά όχι για τα δικά μας κατορθώματα. Αν θέλουμε, μπορούμε και έχουμε την ευκαιρία να πετύχουμε και το δικό μας έπος. Για το οποίο θα είναι περήφανες οι μελλοντικές γενεές. Οργανώνοντας ένα κράτος σοβαρό και αποτελεσματικό, μια οικονομία σύγχρονη και παραγωγική, μια παιδεία πραγματική και ουσιαστική. Με ορθολογισμό. Με γνώση. Με δημοκρατία. Και κυρίως με ενότητα. Με καλή συνεννόηση. Με αυτό ακριβώς που μας λείπει σήμερα. Με αυτό ακριβώς που εορτάζουμε σήμερα.
Σήμερα η Ελλάδα δεν εορτάζει τη νίκη ενάντια στον φασισμό. Όπως εσφαλμένα «διδάσκεται» από τις κομματικές ιδεολογίες. Σήμερα η Ελλάδα εορτάζει την εθνική ενότητα. Αυτό ακριβώς δηλαδή που δεν θέλουν οι ιδεολογίες.
