Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή
Η ποίηση είναι η αλέγρα εκδοχή της ψυχής, η άρνηση της φθοράς, η ανυπόμονη ενατένιση της αθανασίας. Στην ποίηση η αντίληψη μετουσιώνεται σε θεϊκή ενόραση, ενώ τα όρια του χώρου και του χρόνου καθίστανται ρευστά και ασαφή. Το ταξίδι στο χωροχρόνο με το άρμα της ποίησης συνιστά την επίγνωση του πεπερασμένου ορατού, την απόρριψη της χθαμαλής ζωικότητας και παράλληλα την απόγνωση μπροστά στο εκτενές της άυλης πραγματικότητας.. Η ποίηση είναι δημιουργία. Δημιουργία των μη όντων σε χρόνο πραγματικό. Είναι η ομορφιά της ύπαρξης σε κάθε διάσταση. Είναι η χειραψία στη ζωή, η συμφιλίωση με το θάνατο. Είναι η ατομικότητα και η συλλογικότητα σε μία συμβατή συνύπαρξη .. το εγώ με το εμείς , το εμείς με τους άλλους.
Δυσπρόσιτη πολλές φορές, ακατανόητη, σιβυλλική. Ερωτική άλλοτε, σαρκαστική, ατίθαση και προκλητική. Η ποίηση είναι γένους θηλυκού, επίμονη και κτητική, αθόρυβη και μεθοδική. Δεσποτική, κυρίαρχη, αλλά και απρόσμενα λυτρωτική. Ένας ωκεανός από μυστικά η ύπαρξή της, ένας ωκεανός από προθέσεις, εκκλήσεις και προσκλήσεις.. Σ’ αυτόν το βυθό της αρμονικής συνύπαρξης και σύζευξης των αντιθέτων, σ’ αυτόν τον καλλιτεχνικό μικρόκοσμο από αλήθειες φυσικές και μεταφυσικές, ανθρώπινες και θεϊκές συντελείται άλλοτε το θαύμα της αυτοσυνειδησίας και άλλοτε η επίγνωση της ανυπόφορης ύπαρξης.
Και αν τα ερωτήματα που θέτει η ποίηση χάσκουν αναπάντητα κάποιες φορές , κι αν οι διαπεραστικές φωνές της δεν βρίσκουν διέξοδο, και αν οι ποιητές είναι «κάτι απίστευτες αντένες που υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη», πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι οπές, από τις οποίες το φως της θα διαχέεται στην ανθρωπότητα σμιλεύοντας συνειδήσεις, διαλύοντας τις ομίχλες του νου, χλευάζοντας τη θνητότητα, ακουμπώντας ταπεινά το άπειρο… Είτε η ποίηση είναι η απάντηση στη φθορά και τη διάλυση της εποχής, είτε η μουσική του συναισθήματος ή η αρμονία της λογικής παραφωνίας , είτε είναι η κραυγή μιας ύπαρξης κατακερματισμένης ή η συμφωνία της ευτυχίας, ένα είναι αδιαμφισβήτητο: «Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή». Μια πόρτα που μπορεί ανοίξει με τα αντικλείδια της σκέψης, και της ψυχής. Αυτής της αλλοπαρμένης ψυχής που έχει πρόσβαση στον έρωτα, τη θλίψη, τον πόνο, την συντριβή, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την αγάπη, τη συμπόνοια, τη μελαγχολία, τη μοναξιά, την οργή, στην ίδια εν τέλει τη ζωή..
Είναι η ποίηση η φωτιά που καίει μέσα μας και μπορεί εξοντώνοντάς μας αργά να μας οδηγήσει στην αναγέννηση. Μια αναγέννηση που απαιτεί ηρωισμό, συνεχή προσπάθεια και σεβασμό. Όπως κάθε αγώνας που συντελείται για το Ωραίο και το Υψηλό.
