Του Νίκου Τσούλια
Είναι καθηγήτρια των «τεσσάρων σχολείων»! Αν και είναι φιλόλογος, διδάσκει 14 ώρες μάθημα τρίτης ανάθεσης (!), τα Θρησκευτικά! Ολοκληρώνει τις τυπικές της υποχρεώσεις και εξαντλεί το διδακτικό της ωράριο σε τέσσερα Γυμνάσια – κι όλα αυτά μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Λειτουργεί όμως ως εκπαιδευτικός και ως παιδαγωγός σε κάποιο απ’ αυτά; Είναι μια καθηγήτρια, όπως την απαιτεί το σχολείο και όπως τη φανταζόμασταν επί δεκαετίες δεκαετιών, να αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στο έργο της και να γνωρίζει καλά τους μαθητές της και τις μαθήτριές της, για να μπορεί να υπηρετεί ακέραια την ευθύνη της αγωγής και της μόρφωσης; Κανένας δεν μπορεί να ξέρει…
Οι εποχές αλλάζουν αλλά προς ποια κατεύθυνση; Βελτιώνονται οι κοινωνικές λειτουργίες και πορευόμαστε σε μια προοδευτική πορεία; Ή, μήπως, βαλτώνουμε ή και οπισθοχωρούμε σε μια ιστορική περίοδο που οι εξελίξεις τρέχουν όλο και πιο γρήγορα και το μέλλον είναι σε διαρκή αναταραχή, αφού αποικίζεται όλο και πιο καθοριστικά από το σκοτεινό παρόν.
Είναι νεοδιόριστη˙ σε μια περίοδο της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας κατά την οποία διαμορφώνει το εκπαιδευτικό της προφίλ μέσα από την αλληλεπίδρασή της με τους παλιότερους συναδέλφους της και από το ζύμωμά της με τις μαθητικές αγωνίες και αναζητήσεις, μέσα από την ενεργητική συμμετοχή της στη σχολική ζωή και από τις πολλαπλές πρωτοβουλίες της για την εκτός σχολείου πολιτισμική και μορφωτική ενίσχυση των μαθητών της και των μαθητριών της. Είναι η πιο δημιουργική και η πιο γόνιμη περίοδος, που διαμορφώνει την εκπαιδευτική της φυσιογνωμία. Όλα αυτά θα συνέβαιναν, αν… Αν λειτουργούσε σε ένα σχολείο, στο οποίο θα ήταν πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης κατ’ ουσία και όχι κατά μνημονιακή και συριζαίικη επιταγή.
Οι καιροί αλλάζουν… Και ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ έναν τόσο κακοπληρωμένο νεοδιόριστο εκπαιδευτικό με έναν μισθό – επίδομα, με τον οποίο πληρώνει μόνο τα άκαμπτα έξοδα (νοίκι, μετακινήσεις, λογαριασμοί ΔΕΗ, νερού, τηλεφώνου) πριν ακόμα θέσει το ζήτημα της οικογένειάς του και της διατροφής του, που να μη μπορεί να ασκήσει το μορφωτικό και κοινωνικό έργο του, γιατί είναι τεμαχισμένος, γιατί είναι ένας επισκέπτης καθηγητής ή γιατί είναι αναπληρωτής και γυρίζει κάθε γωνιά της Ελλάδας, χωρίς να ξέρει αν θα είναι την επόμενη χρονιά στο σχολείο ή αν θα γίνει ποτέ μόνιμος εκπαιδευτικός! Και μετά από δύο χρόνια εμπαιγμού περί «διορισμού χιλιάδων μόνιμων εκπαιδευτικών» ήλθε το τίμημα της διαρκούς δημαγωγίας για κανέναν διορισμό μέχρι το 2019!!
Όταν στη δεκαετία του 1990 πήγαινα και σε άλλα Λύκεια – πέραν του δικού μου, αν και συμπλήρωνα το ωράριό μου, γιατί δεν μπορούσε να καλυφθεί η διδασκαλία της Βιολογίας στις Δέσμες για τους υποψήφιους των πανεπιστημίων λόγω έλλειψης βιολόγων – ένιωθα παράξενα. Δίδασκα τις ώρες μου και έφευγα δίνοντας τις βαθμολογίες μου, όταν το απαιτούσαν οι χρονολογίες και τίποτα πέραν τούτου. Τότε όμως δεν υπήρχαν καθηγητές, και έτσι έπρεπε να γίνεται κατ’ ανάγκη. Τώρα υπάρχουν χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία υπολειτουργούν ή λειτουργούν τυπικά και μόνο.
Προφανώς υπάρχει κρίση, μνημόνιο και στενότητα οικονομική. Αλλά γιατί δεν ισχύει το «εκ παιδείας άρξασθαι»; Γιατί να μην υπάρχει η ελάχιστη διακομματική συνεργασία, ώστε η εκπαίδευση να μείνει έξω από το βρόχο των μνημονίων, για να αποτελεί το σταθερό πεδίο αγώνα και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο; Γιατί, πώς θα γίνει υπέρβαση της κρίσης, πώς θα δημιουργηθεί ένα αισιόδοξο μέλλον – με την πρωτόγνωρη κυβερνητική δημαγωγία και με το διαρκή και ανεξάντλητο εμπαιγμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την «κατάργηση» των σχολικών παρελάσεων του κ. Φίλη και με την «κατάργηση» των Πανελλαδικών εξετάσεων του κ. Γαβρόγλου κλπ;
Η καθηγήτρια που οδοιπορεί στα τέσσερα σχολεία και δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπως οι στοιχειώδεις συνθήκες απαιτούν, ο αναπληρωτής που έζησε και ζει έναν διαρκή εμπαιγμό με το …διορισμό των 20.000 εκπαιδευτικών, ο εκπαιδευτικός με το «μισθό – επίδομα και τη σύνταξη – επίδομα», τα οποία είναι διαρκώς στο κρεβάτι του Προκρούστη με τη φοβερή συριζαίικη επινόηση του αυτόματου δημοσιονομικού αυτόματου (για να μη λερώνουν οι συγκυβερνώντες Τσίπρας και Καμμένος το δημαγωγικό τους λόγο με συνεχείς δημόσιες ανακοινώσεις περικοπών), συνειδητοποίησαν και κυρίως βίωσαν και βιώνουν την «απελευθέρωση» που φέρανε στην κοινωνία και στη χώρα! Μόνο που ήταν …ελευθερία του Προμηθέα Δεσμώτη και όχι αυτή του Προμηθέα Πυρφόρου, όπως τόσο σοφά έχει επισημάνει ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, για άλλη περίπτωση.
