Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού
Σίγουρα με τα όσα συμβαίνουν καθημερινά στην Ελλάδα ένα είναι το δεδομένο: σε καμία περίπτωση δεν πλήττεις… Πέρασε, λοιπόν, και η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, μπήκε ο Νοέμβριος και εμείς ασχολούμαστε ακόμη με τα τεκταινόμενα της παρέλασης… Μιας παρέλασης που στιγματίστηκε από μερικά γεγονότα που σίγουρα μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για το ποιο είναι πλέον το πραγματικό νόημά της…
Αρχικά, λοιπόν, έχουμε δέκα κορίτσια που αναστάτωσαν τη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας με το αλά Monty Python περπάτημά τους που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε Μ.Μ.Ε. και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επιπρόσθετα μέσα σ’ όλο αυτό το ντελίριο παρόρμησης που ανέφερα, παρατήρησα ότι πέρασε σχεδόν απαρατήρητο το γεγονός ότι μαθητές παρέλασαν με στολές του Ολυμπιακού σε δήμο του Πειραιά. Όπως επίσης και το γεγονός ότι είδαμε να κάνουν παρέλαση μέχρι και σκουπιδιάρικα!
Ως προς το πρώτο σκηνικό, διαβάζοντας το κείμενο – εξήγηση της πράξης των δέκα κοριτσιών αναφέρεται ότι παρέλασαν σαν «στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά» καταγγέλλοντας την «πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων». Υπογράφουν ως δέκα «στρατιωτάκια» της υπο-κριτικής τέχνης και λένε ότι επέλεξαν να πάνε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας επειδή είναι «μία γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα». Ως προς το δεύτερο και το τρίτο πάλι σκηνικό, όσο κι αν έψαξα, ομολογώ, δεν μπόρεσα να εξηγήσω την επιλογή να παρελαύνουν μαθητές με στολές ποδοσφαιρικής ομάδας…
Αναντίρρητα όσο κι αν δεν συμφωνείς με την παρέλαση, όσο κι αν είναι ενάντια στα «πιστεύω» σου, όσο κι αν θεωρείς ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι δίκαιος, δεν έχεις το δικαίωμα να διακωμωδείς μια τελετή, κατά την οποία κάποιοι εξακολουθούν ακόμη να τιμούν τους ήρωες του παρελθόντος… Στην παρέλαση δεν πάμε για να επικρίνουμε όσους μας καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας, για να γιουχάρουμε τους πολιτικούς και να διαμαρτυρηθούμε… Στην παρέλαση πάμε για όλους εκείνους τους ανθρώπους που χάθηκαν στο πεδίο των μαχών, τους χιλιάδες που πέθαναν από ασιτία κατά τη διάρκεια του πολέμου, που βασανίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά θα μου πεις το πρόβλημα ξαφνικά είναι τα δέκα κορίτσια και οι μαθητές με τις φανέλες του Ολυμπιακού; Σαφώς και όχι… Το πρόβλημα δυστυχώς είναι πολύ βαθύτερο και αυτό πρέπει να μας προβληματίζει περισσότερο…
Αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ ως ενήλικας τις παρελάσεις έχω συνειδητοποιήσει ότι στην ουσία η παρέλαση για τους περισσότερους δεν είναι μια τελετή τιμής προς κάποιους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα μας αλλά μία αναγκαία κατάσταση, ένα μεταβατικό στάδιο πριν κατευθυνθούμε στις καφετέριες και τα τσιπουράδικα… Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν φτάσαμε σε σημείο μαθητές του Γυμνασίου, ακόμα και του Λυκείου, να μην γνωρίζουν τι γιορτάζουμε στις εθνικές επετείους… Και δεν υπερβάλλω σε καμία περίπτωση… Πρόσφατα, μάλιστα, έτυχε να δεχτώ αυτή την ερώτηση από μαθητή μου ο οποίος είχε μπερδέψει τις δύο εθνικές επετείους μεταξύ τους…
Το φαινόμενο σαφώς και έχει ριζώσει βαθιά μέσα στην ελληνική κοινωνία και ευθύνη γι’ αυτό έχουμε όλοι μας… Εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, πολιτικοί, το σχολείο, το ίδιο το κράτος… Η παρέλαση, πλέον, γίνεται από συνήθεια, από ανάγκη, από οτιδήποτε άλλο γενικότερα εκτός από τον πραγματικό της ρόλο… Αντί να περιμένουμε, λοιπόν, κάτι τέτοιες στιγμές ώστε να πάρει «φωτιά» το πληκτρολόγιο και να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα ανάλογα με την ιδεολογία του καθενός, θαρρώ ότι θα ήταν πιο ωφέλιμο να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να λύσουμε το πρόβλημα… Πως όμως; Εκεί είναι το θέμα…
Σίγουρα δεν πρέπει να υιοθετήσουμε λύσεις του στυλ «ό,τι δεν λύνεται κόβεται», σε μια πρώτη φάση, όμως, δίχως να είμαι απόλυτος, δεν θα ήταν καλύτερο να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις και να γίνονται κανονικά μόνο οι στρατιωτικές; Δεν νομίζω ότι αποτελεί ψέμα το γεγονός πως πάρα πολλοί μαθητές στην ουσία εκμεταλλεύονται το γεγονός της παρέλασης ώστε να χάνονται ώρες μαθήματος. Άλλωστε πολλά παιδιά δεν συμμετέχουν καν στις παρελάσεις και γυρνούν στις καφετέριες. Με την πραγματοποίηση, όμως, μόνο στρατιωτικών παρελάσεων, νομίζω ότι θα είναι πιο εύκολο αρχικά να κερδίσουν και αυτές τη χαμένη τους αίγλη αλλά και εμείς επιτέλους να καταλάβουμε ότι το να τιμάς τους ήρωες του έθνους δεν γίνεται από συνήθεια αλλά από πραγματικό σεβασμό σε εκείνους που θυσιάστηκαν…
Επιπλέον, τα όσα κατά καιρούς, έχουμε προτείνει μέσα από την πάντα φιλόξενη στήλη του «www.filologikos-istotopos.gr» ως προς τις δομικές αλλαγές που πρέπει να λάβουν χώρα στο εκπαιδευτικό σύστημα σίγουρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατεύθυνση αυτή… Δεν χρειάζεται να ανακυκλώνουμε συνεχώς, άλλωστε, τα ίδια και τα ίδια…
Στην ουσία ασχολούμαστε συνεχώς με ζητήματα ήσσονος σημασίας, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, αντί να προσπαθούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος που έχει αποξενώσει τη νεολαία από την παράδοση και την έχει στρέψει σε ένα ανελέητο κυνήγι υλικών αγαθών… Όσο, λοιπόν ξεχνάμε την Ιστορία μας, αποξενωνόμαστε διαρκώς απ’ τη γλώσσα μας και δεχόμαστε αμέτοχοι την πραγματικότητα τόσο περισσότερο θα κάνουν την εμφάνισή τους νοσηρές καταστάσεις που με το πρόσχημα μιας δήθεν «επανάστασης» και διαφορετικότητας θα επιβαρύνουν την πολύπαθη χώρα μας…
