Του Νίκου Τσούλια
Ημέρα πένθους, ημέρα σιωπής και περισυλλογής, ημέρα προσδοκίας και λύτρωσης. Αλλά μήπως πρέπει και να αναλογιστούμε τους μικρούς Χριστούς που βασανίζονται μια ζωή και είναι δίπλα μας ή και μακριά μας και τους …προσπερνάμε;
Μαζί με το θρησκευτικό περιεχόμενο, αυτή την ημέρα θα πρέπει να στοχαζόμαστε στο μαρτύριο που έχουν πολλοί συνάνθρωποί μας, που σηκώνουν το δικό τους σταυρό του μαρτυρίου σε όλη τους τη ζωή, που δεν θα δουν Ανάσταση.
Υπάρχουν η απόλυτη φτώχεια, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, η ατέλειωτη μοναξιά, η έλλειψη αγάπης, η απουσία αγαπημένων προσώπων, οι άστεγοι και εγκαταλειμμένοι, η περιφρόνηση, οι μακρόχρονες και ανίατες ασθένειες, η βαριά αναπηρία, ο ασταμάτητος πόνος, οι σχιζοφρένειες, η εκμετάλλευση, η χειραγώγηση, οι βασανισμοί σε πολιτικούς κρατούμενους από ανελεύθερα καθεστώτα για χρόνια και χρόνια, οι μοναχικοί ηλικιωμένοι, τα παρατημένα παιδιά, οι αδικημένοι από τους δικούς τους ανθρώπους…
Οι Διοικήσεις των εκκλησιών ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα όσες έχουν αποκτήσει κοσμική εξουσία και ισχύ χρήματος και αυτές που κάνουν συναλλαγή με τις κάθε λογής εξουσίες εστιάζουν στο δογματικό μέρος αυτής της ημέρας αποσιωπώντας τους χιλιάδες σταυρούς εκατομμυρίων ανθρώπων, που ζουν στα σκοτάδια, στην καταφρόνηση, στην κόλαση.
Η αγάπη δεν είναι απλά και μόνο ένα συναίσθημα για τους δικούς μας. Αν δεν έχουμε αγάπη για τον άνθρωπο, αν δεν αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας και της αδικίας, αν δεν δίνουμε ουσιαστικό νόημα στη ζωή μας, δεν έχουμε κατακτήσει την Αγάπη. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες για το “αγαθό” του χαρακτήρα μας και συνάμα οι προσευχές και οι δωρεές στην εκκλησία δεν απαντούν στην ουσία της Αγάπης. Είναι υποκρισίες!
