Άρθρα-Απόψεις

Η άποψη μιας εκσυγχρονισμένης ελληνικής πόλης συνίσταται σε μια και μόνο λέξη: τσιμεντούπολη. Αυτή είναι η αλήθεια και διόλου δεν ψεύδεται εκείνος που υποστηρίζει ότι η πόλη εφορμά στο νου του πολίτη ως απελπισία κι αποτυχία. Αυτός ο τελευταίος γυρίζει μέσα της διαρκώς και στέκεται αλυσοδεμένος, με δεσμά σφιχτά μεταξύ ήχων, κτιρίων, ανθρώπων: εξωκοσμικοί ρυπαντές, ήτοι ήχοι, αυθάδεις επαγγελματίες-εργαζόμενοι, και εκατομμύρια τόνοι από ανηλεές, σκληρό κι αδιαπραγμάτευτο μπετόν, σε σημείο που λιγοστεύει το φως του ήλιου. Μια βόλτα, διακρίνοντας την αισθητική αναρχία (τοιχοκολλημένες προπαγανδιστικές αφίσες, βαμμένοι με σπρέυ τοίχοι, άχαρα συνθήματα) και από την άλλη μεριά, αυτή των ιθυνόντων επί της δημιουργίας τέτοιων τόπων διαμονής διαπιστώνοντας την νωθρότητα, την αβελτηρία, την αδιαφορία των, θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο ως προς την ορθότητα του συλλογισμού. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που το μάτι συναντά σε κάποια ίσως γωνία τα μισογκρεμισμένα ερείπια μια απαρχαιωμένης «υπο-κατάστασης» που δεν δύναται να αγγίξει κανέναν υλιστή.

Διερευνώντας τη βιβλιογραφία προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουμε την προσωπικότητα του Καβάφη, ανιχνεύσαμε χρήσιμο υλικό στη μελέτη του Μίμη Σουλιώτη «Η τόλμη του Καβάφη και οι προκαταλήψεις στο έργο του». Εκεί, τονίζεται η απλότητα της ζωής του Αλεξανδρινού ποιητή.

«Ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες κάθεται στο γραφείο του και γράφει μια σχολική εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, σε πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένου. Στη συνέχεια ελέγχει...

Γράφει ο Νεκτάριος Χατζηανδρέου Ένα προλόγισμα

Το σχολείο είναι ο κοινωνικός θεσμός, ο επίσημα και αποκλειστικά επιφορτισμένος με τη μετάδοση (αναπαραγωγή) της γνώσης, ο μόνος θεσμός που έχει το δικαίωμα να πιστοποιεί την κατοχή γνώσεων, άρα ο μόνος που η σφραγίδα του επισημοποιεί αλλά και νομιμοποιεί τις γνώσεις σε μία κοινωνία. Αναπαραγωγή της γνώσης και μετάδοση της στις νεότερες γενιές υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες στην ιστορία. Το σχολείο όμως είναι θεσμός σχετικά πρόσφατος. Γεννιέται, στη μορφή που το βλέπουμε σήμερα, κατά τη βιομηχανική επανάσταση, είναι δηλαδή θεσμός της αστικής κοινωνίας.

Καθώς η νηνεμία του μεσημεριού η ανεξάντλητη παραχωρεί τη θέση της στην απογευματινό απόηχο κελαηδισμάτων και φουρτούνων,βασάνων και ενθουσιασμών,η φύση προετοιμάζεται για την αποστροφή στον εαυτό της, αφού κλείνεται εκεί και συλλογίζεται,μονάχη.Έτσι,τελούν οι νηρηίδες του Παπαδιαμάντη αόρατες τα οργιά των,το άστρο της ημέρας καταβροχθίζεται λαίμαργα από τον Ποσειδώνα και το λυκόφως ξεπροβάλλει δειλό,σιγά-σιγά. Πρόκειται καθώς λέγεται για την μυστική εμβίωση του κόσμου που για αιώνες,χιλιετίες εις τον αέναο της φυσικής περιοδικής κίνησης κύκλο ορίζει την ζωή στον πλανήτη. Η μετάβαση,όχι μόνο δεν είναι εύκολη,αλλά και επιτείνει τον φόβο για την επερχόμενη αλλαγή.