Μόνιμες Στήλες

«Όποιος γλιτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας…». Τάδε έφη ο Γιάννης Ρίτσος και αυτή η φράση αποκτά μεγαλύτερη αξία από κάθε άλλη, ιδίως επί των δυσχερών ημερών μας. Αναμφίβολα, είναι «πολυφορεμένη» η ανθρωπιά, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια, ότι είναι και πάντα εύστοχη ή αληθινή. Σε κοινωνίες, όπως η ελληνική εξάλλου, που τα περισσότερα γίνονται «για τα μάτια…», από δύσκολη έως ακατόρθωτη κρίνεται η ειλικρινής και αυτονόητη πράξη αλληλεγγύης μεταξύ ημών.

Η 19η Οκτωβρίου, πρόκειται να αποτελέσει ημέρα τιμής για την Ελλάδα, σε περίοδο μάλιστα, που το χρειαζόμαστε, πιο πολύ από ποτέ. Τόπος διεξαγωγής της εν λόγω τιμητικής εκδήλωσης είναι το Λονδίνο και συγκεκριμένα το Southbank. Πρόκειται για μία ημέρα γεμάτη διάλογο και τέχνη, που θα λάβει μορφή ηχηρής απάντησης, σε κάθε εσκεμμένη ισοπέδωση της χώρας μας. Τα καλοστημένα οικονομικά παιχνίδια εξάλλου, ουδεμία σχέση έχουν, με τον αναμφίβολο πλούτο, που η Ελλάδα διαθέτει.

Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε, όμως στην καθημερινή μας επικοινωνία χρησιμοποιούμε πολύ περισσότερες τούρκικες λέξεις απ' όσες ίσως πιστεύαμε. Μια ματιά στον ακόλουθο κατάλογο, που αποτελεί ένα... μικρό δείγμα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική και ενδιαφέρουσα: αλάνι (αλήτης), αλάνα (ανοιχτός χώρος), γιαούρτι (πηγμένο γάλα), τσέπη (θυλάκιο), ταβάνι (οροφή), τζάκι (παραγώνι), μελτέμι (άνεμος ετησίας), μανάβης (οπωροπώλης), μπακάλης (παντοπώλης), γλέντι (διασκέδαση), καβγάς (φιλονικία), κέφι (καλή διάθεση), χατίρι (χάρη), ντέρτι (καημός), νταβαντούρι (σύγχυση), χασάπικο (κρεοπωλείο), ντουλάπι (ιματιοθήκη), χαμπάρια (νέα), γιαπί (οικοδομή), γιακάς (περιλαίμιο), γινάτι (πείσμα), γιουρούσι (επίθεση), γούρι (τύχη), γρουσούζης (κακότυχος), εργένης (άγαμος),

Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, που αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο, ένας φαίνεται πως είναι ο τρόπος ζωής έκαστου της πλειοψηφίας των φτωχών… ψυχή τε και πνεύματι: «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». Εύλογο απορίας είναι βέβαια, πώς αυτή η πλειοψηφία, αναμένει ουσιαστική προσωπική ανάκαμψη, όταν στοχεύει με τόσο μικροπρεπή στρατηγική σε τόσο ευτελείς στόχους. Όπως και να έχει, ο κόσμος που επιθυμούμε να ζούμε, είναι εκείνος που μόνο εμείς φτιάχνουμε. Ο κόσμος, που εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε, δίνοντας τροφή σε ψυχή και πνεύμα, αγνοώντας τις εκάστοτε συνθήκες, που επικρατούν γύρω μας.

Είμαστε εξοικειωμένοι πλέον ως Έλληνες, να ακούμε και να βλέπουμε πολλά προς εντυπωσιασμό και μόνο! Καμία πρωτοτυπία ΚΑΙ σε αυτή τη στιγμή κρίσης για τη χώρα μας, από τους συστηνόμενους, ως επαγγελματίες του είδους. Από ασεβή πρωτοσέλιδα με ένα κορμί να ξεψυχά, μέχρι τις φτωχές απόψεις του κάθε ακαλλιέργητου, ήταν όσα συνόδευσαν τον Παύλο Φύσσα στην τελευταία του κατοικία. Στην ακατάσχετη διαχρονική μπουρδολογία των δημοσίων σχέσεων λοιπόν, άλλοι μίλησαν για «ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» κι άλλοι για «ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ».

Πένθιμη η εβδομάδα που πέρασε για την Ελλάδα, με κάποιους εξ’ ημών, να θρηνούμε εκτός από το άδικο τέλος ενός νέου ανθρώπου και το άδικο τέλος της ανθρωπιάς μας γενικότερα. Δεν είναι λίγες οι φορές, που αναρωτιέμαι, πόσο χειρότερη θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση, αν οι Έλληνες δεν ήταν στην πλειοψηφία τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Αν δηλαδή, δεν πρέσβευαν άπαντες το υποτιθέμενο αυτονόητο: «Αγαπάτε αλλήλους», που αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε χριστιανού.